Oké reality check. Ik heb zojuist mijn leeftijd aangepast in het beginscherm, ben alweer 31 jaar. Nou ben ik natuurlijk pas vorig jaar november gestart met deze website, dus die verjaardag zat er toen al aan te komen (23 november jarig). Ik besef mij dan ook nu pas dat er binnen een maand een jaar aan 'schrijftijd' verdwenen is. Zal ik dan mijn deadline met een jaar bijstellen? Vóór mijn 36e ligt er een manuscript klaar?
Klinkt toch anders.
Zoals de meesten van jullie wel weten, ben ik de koningin van het uitstellen en heb ik de aandachtsspanne van een dreumes. Die deadline had ik dan ook niet voor niets aan mezelf gesteld. Ik ga hem dan ook niet bijstellen en beschouw de afgelopen maanden als 'verloren tijd'. Het is niet zo dat ik helemaal niets heb uitgevoerd hoor. De hectische decembermaand zat erbij en in november ben ik immers ook weer gestart in het basisonderwijs. Heb me naast invalwerk rot gesolliciteerd en dat heeft gelukkig zijn vruchten afgeworpen. Vanaf maart sta ik vier dagen per week voor míjn groep 7/8 op een school in Ermelo. Maar goed ik dwaal af, daarover meer in een volgende blog. Waar was ik? Oh ja, iets met aandachtsspanne en mijn zelf opgelegde deadline.
Mensen in mijn directe omgeving weten natuurlijk ook van deze missie. Waardoor ik regelmatig, zeg maar dagelijks, de vraag krijg: "En... hoe gaat het schrijven?" Ik kan je vertellen dat ik op die momenten wat onsamenhangend begin te mompelen. Je kan ook een andere reactie van mij krijgen. De ietwat kortere variant waarop de woorden slecht en geen tijd in één zin genoemd worden. Smoesjes natuurlijk! Hoezo geen tijd? Hebben we dan niets geleerd van die inspirerende schrijfweek?! Nieuw jaar, nieuwe voornemens. Tijd moet je maken voor datgene wat je (bijna) het liefste doet. Aangezien ik een dochter heb die in februari één jaar wordt, wil ik daar natuurlijk mijn meeste vrije tijd mee doorbrengen. Zij is echt afleiding nummer 1. Ze weet het nog niet, maar als ik mijn deadline niet haal, zal ik haar eraan blijven herinneren dat dit haar schuld was. Dit trauma kan ik haar natuurlijk niet aandoen, dus deze blog fungeert als psychische schop onder mijn kont. Voel je vrij om hieronder wat aanmoedigingen te plaatsen of om even naar me te schreeuwen. Alles voor het grotere goed.
Zelf heb ik wel vorig jaar het boek 'Schrijven kreng!' van Lisette Jonkman aangeschaft. Ben nu op pagina 34 van de 221, dus dat schiet nog niet echt op. Deze naamgenoot heeft echter een hilarisch boek geschreven vol met tips & trucs om je verder te helpen. Hoog tijd dus dat ik hier weer serieus in ga lezen. In hoeverre dit mogelijk is, want bij de eerste paar bladzijdes moest ik al regelmatig grinniken.
Ik ga het kort houden, want het is zondagmiddag en ik hoor lieve speelgeluidjes beneden van mijn man en dochtertje. Ook snak ik naar een kop koffie, maar dat terzijde. Mijn streven is om in dit nieuwe jaar echt tijd vrij te maken voor het schrijven. De kleine gaat immers rond half acht al naar bed, dus dat geeft ook veel ruimte. Haha leuk zijspoor, mijn man komt net een kop koffie brengen met wat lekkers. Zijn steun heb ik in ieder geval. Nu nog zelf honderd procent achter mijn nobele streven gaan staan.
'Taal is zeg maar echt mijn ding', dus 'Laat het feest beginnen!'
Reactie plaatsen
Reacties
Wat geweldig zeg dat he dit doet. Ik vind dat je in korte tijd wel veel gedaan hebt. Er zitten immers maar 24 uur in een dag, en die zijn zo om met de dagelijkse normale dingen, dus ik zeg ga zo door.
Dankjewel! Vind het ook super leuk om te doen, maar kom niet altijd aan schrijven toe.
Fantastisch geschreven dit😄 go for it!!