17-07-2022

Dit boek is uitgegeven in het jaar 2022, maar de cover lijkt uit de vorige eeuw te komen.

Het doet nogal ouwelijk aan en om die reden lag hij ook al een hele tijd dicht op mijn nachtkast. Voor op het boek wordt geen genre aangegeven en ik heb de achterkant niet gelezen, ik ben er gewoonweg aan begonnen. Al gauw werd ik positief verrast. Ze zeggen dus niet voor niets ‘don’t judge a book by its cover’. Ik was nog niet bekend met deze Scandinavische schrijfster, maar ze schrijft erg poëtisch. Ik zal nu zomaar een bladzijde openslaan om dit te illustreren:

“De eerste slok koffie van de dag was een hemelse mondvol, daarover waren ze het eens geweest, hoewel hij niet in een hemel geloofde. ‘Dat surrogaat dat we tijdens de oorlog hadden. Kun je je dat nog herinneren?’ had hij af en toe gevraagd. ‘Richs, da’s niet niks.’ ‘Oei ja, dat was afschuwelijk,’ had ze geantwoord. ‘Dat smaakte helemaal niet als de echte.’ Zo hadden ze gezellig zitten praten over vreselijke en verrukkelijke dingen, terwijl ze van hun koffie genoten. Soms deed ze alsof hij er nog steeds was. De echte.”

Bovenstaande voelt voor mij als een rond gedicht. Het boek staat vol met zulke stukken tekst. We volgen de weduwe Alma, die met wisselende helderheid haar dagen doorkomt. Het hele verhaal speelt zich af in en rondom haar huis.

De titel verwijst naar het levenswerk van haar overleden man. Horlogemaker Otto was trots op zijn uurwerken en met name op de Bornholmer. Een empire-klok van het soort dat men een ‘vrouw’ noemde. Na zijn overlijden nam zij de dagelijkse taak van het opwinden op zich.

Een onvoorziene vriendschap met een kleine jongen, geeft haar dagen weer wat kleur. Dit maakt duidelijk dat Alma’s leven nog niet voorbij kan zijn.

Ook zijn er nog wat zaken uit haar verleden die met vlagen haar hoofd vullen. Ze zal deze eerst een plek moeten geven, voordat ze kan gaan.

Het is een prachtig rond verhaal. Alle details kloppen, hebben betekenis en komen op de juiste manier later weer terug. Het slot gaf mij letterlijk kippenvel.

20-06-2022

Een vrolijke dagboekroman over drie generaties vrouwen.

Auteur Anya Niewierra was mij al bekend, doordat ik helemaal weg was van ‘het bloemenmeisje´. Ook ligt ‘de camino’ nog met smart op mij te wachten op mijn nachtkastje.

In dit verhaal bewijst Merel Godelieve dat schrijven in je genen kan zitten. Samen hebben moeder en dochter een heerlijk boek geschreven.

Degene die mij kennen, weten dat ik een fervent thriller lezer ben. Om de ellende en wreedheid te doorbreken, lees ik tussendoor feelgood. En door dit boek voelde ik mij zeker goed. Bij dit verhaal had ik continu een grijns op mijn gezicht, grinnikte ik regelmatig en ontsnapte mij soms een harde lach. Tot schrik van mijn man, want ik lees verhalen op mijn e-reader altijd liggend in bed voordat we gaan slapen. Vooral de kijk op de wereld en de uitspraken van dochter Maddy kietelden vaak mijn lachspieren.

Drie vrouwen in drie verschillende levensfases. Moeder Roos is sinds drie jaar gescheiden en woont in een klein appartement waar ze geniet van haar vrijheid, rust en algehele saaiheid. Dan staat dochter Madelief ineens weer op de stoep met haar koffer vol rommel en een gebroken hart. Op aanraden van Roos, begint ook zij aan een dagboek om alle ellende te kunnen verwerken. Dan hebben we nog hippie oma Loes, die na het breken van haar heup in een zorgcomplex woont vol met ‘wandelende graftakken’. Ook zij kruipt in de pen om haar activistische aard te voeden met het schrijven over de waardeloze stereotypering van ouderen.

Geschreven in dagboekstijl met korte hoofdstukken. Binnen drie avonden was het boek uit en mijn nachtrust een paar uur minder. Echt niet weg te leggen. Ik sluit af met de vijf h’s. Hedendaagse humor: helder, heerlijk en hilarisch.

26-04-2022

De auteurs combineren een waargebeurd Deens schandaal met het beste van Nordic noir.’

***** JYLLANDS-POSTEN

Het verhaal begint gelijk met de gruwelijke vondst van een onschuldige burger. De secretaris-generaal van het Rode Kruis wordt gekruisigd aangetroffen voor het kantoor van de organisatie in het centrum van Kopenhagen.

Een nieuwe zaak is hierbij geopend voor rechercheur Michael Dirk en zijn kersverse nieuwe partner Frederik Dahlin. Elkaars tegenpolen, wat volgens zijn chef een ideale match is.

Ook maken we al gauw kennis met Maria Just, historica in het politiemuseum. Zij is bezig met de voorbereiding van een nieuwe tentoonstelling, wanneer zij een mogelijk verband ontdekt tussen de moord op de secretaris-generaal en een onopgeloste dubbele moord uit 1968. Alsof ze zelf bij de recherche werkt, gaat ze flink graven in beide zaken. Voor mij enigszins een teleurstelling, want als continu bedreigd slachtoffer had dit personage meer voor het verhaal kunnen betekenen. Er is immers al een team van rechercheurs bezig in de overige hoofdstukken. Enfin, haar traumatische ervaring met water zorgt ervoor dat ze zich persoonlijk betrokken voelt bij deze zaken.

Net als de zinnen die ik nu in mijn recensie gebruik, werden er in het verhaal ook steeds erg lange zinnen gebruikt. Dat leest niet echt prettig. Hoeveel komma’s en voegwoorden kent de Nederlandse Taal? Heel erg veel ben ik in dit boek achter gekomen. Ik moest daar erg aan wennen. Pas rond bladzijde 200 kon ik een beetje in het verhaal komen. Het was her en der wel interessant, omdat je weet dat het deels gebaseerd is op een waargebeurd schandaal. Verder spraken de onderwerpen en de kringen waar het zich in afspeelde mij niet erg aan.

Politieke omgeving en voor mijn gevoel erg veel tekst en uitleg over het verhaal zelf. De gevonden verbanden werden steeds erg uitvoerig uiteengelegd. Voor mij een teken dat het verhaal niet voor zichzelf kon spreken, maar blijkbaar tekst en uitleg nodig had. Wat mijn chaotische brein ook niet aankon, was het vaak wisselen van naam. Dan werd iemand bij zijn voornaam aangesproken en dan weer bij zijn achternaam. Gooi daar veel Deense plaats- en straatnamen doorheen en je bent mij helaas regelmatig kwijt. Waar ben ik nu en wie was hij ook alweer? Alleen Maria was goed te volgen, aangezien zij één van de weinige vrouwen in het verhaal was. Een boek van 476 pagina’s waar ik erg stroperig doorheen ging. Het greep mij helaas niet, maar ik denk dat ik niet de juiste lezer was voor dit verhaal.

Hij ligt nu op het nachtkastje van mijn man en ik denk dat hij een heel andere mening zal geven dan ik zojuist heb gedaan.

14-03-2022

Yasmina groeit op tussen twee culturen. Haar vader komt uit het Rif gebergte in Marokko, haar moeder is geboren en getogen in een klein Vlaams dorpje. In het gezin staan de bijbel en de koran naast elkaar en worden nooit vragen gesteld over de mengelmoes aan talen, gebruiken en religies.

Als een straatkat loopt Yasmina door het leven: nieuwsgierig en enthousiast, maar soms ook bang en onzeker. Ze is een buitenbeentje. In het Vlaamse dorp, maar evengoed bij haar familie in Molenbeek. Enkel in haar gezin vindt ze rust. Wanneer Yasmina’s moeder ongeneeslijk ziek wordt en sterft, verdwijnt langzaam maar zeker haar enige thuis.

Zoals de cover en de tekst achterop al laat blijken, staat dit boek vol met metaforen. Ook in haar schrijfstijl maakt ze mooie vergelijkingen en spreekt ze aan op je gevoel. Hoe kan het ook anders met een dreunend onderwerp als het verliezen van je moeder.

‘Als je lang genoeg de tijd krijgt om ergens aan te wennen, is het niet meer erg. Zelfs niet de wetenschap dat je moeder gaat sterven.’ Ze omschrijft wat er in je hart, ziel en hoofd gebeurt bij dit aanstaande enorme verlies.

Helaas heb ik dit verlies ook doorgemaakt en ik kan niet anders zeggen dat Yasmina heel treffend omschrijft wat het met je kan doen als dochter, vrouw, mens.

‘Het is niet op moederdag, verjaardagen of Kerstmis dat ik haar mis. Wel als een voorbijganger minzaam naar me lacht.’ Buiten op straat een gezin tegenkomen, met twee trotse oma’s een stukje daarachter. Dat zijn de momenten dat het pijn doet.

Naast het verlies van een ouder, schrijft Yasmina over haar identiteit. Als dochter uit een gemengd huwelijk, kan ze het gevoel nergens echt thuis te horen maar niet van zich afschudden. ‘Ik ben geboren als straatkat, terwijl ik verlang naar een mandje zoals iedereen.’ Na het overlijden van haar moeder, zoekt ze naarstig naar de plek waar deze mand kan staan. Het gezin zoals zij die kende is verscheurd, waarbij het ouderlijk huis niet meer vertrouwd voelt.

Het is een mooi verhaal met hierin grote thema’s. In de rouw vond ik veel herkenning en in haar dubbele nationaliteit vond ik inzicht en begrip. Dit verhaal spreekt denk ik vooral de lezer aan, die met één van deze onderwerpen in aanraking komt of is gekomen. Haar bewoordingen zijn zowat poëtisch, wat zorgt voor een gevoel van troost. Dit verhaal heb ik in twee dagen gelezen, het grijpt je en voert je mee alsof je dobbert op de melodische zinnen van haar woorden zee.

07-03-2022

Bij het ontvangen van dit boek vielen de mooie kleuren van de cover gelijk op. Ik heb echter tijdens het lezen niets kunnen vinden wat hiernaar verwijst. Misschien wou de schrijfster meer een gevoel oproepen, dan daadwerkelijk een fragment weergeven.

En je aanspreken op emotie, dat kan Chantal van Mierlo zeker. De opmerking ‘niet voor tere zieltjes’ is in dit geval geen marketing, maar een terechte waarschuwing.

Haar manier van schrijven is erg helder en beeldend. Dat is van tijd tot tijd best heftig tijdens het onderzoek. Sommige passages kan je beter niet lezen voor het slapen gaan, achtervolgt je dan toch enigszins. Het past daarentegen wel bij het verhaal.

We volgen gedragsdeskundige Julia Menken tijdens haar bijdrage aan een lopend moordonderzoek. Normaliter richtte ze zich alleen nog op verjaarde zaken, maar ditmaal is er expliciet naar haar gevraagd. Vrezend voor haar baan, neemt ze de zaak met enige tegenzin aan. Ze had immers bewust gekozen voor ‘cold cases’ na haar traumatische ervaring een paar jaar geleden. Algauw slokt het hele onderzoek haar op, maar wordt ze vanuit elke denkbare hoek nogal tegengewerkt.

Zowel in haar privéleven als in haar werk, wordt er met opbouwende spanning naar eigenlijk een dubbel plot toegewerkt. Het voelt als twee verhalen in één. Haar beide omgevingen en de personen die daarbij horen, zijn erg goed uitgediept.

De ene ontknoping deed mij meer dan de andere. Op werkgebied had ik deze onthulling enigszins zien aankomen. In haar privé werd ik dusdanig geraakt, dat ik sinds het uitlezen van dit verhaal (twee weken geleden) nog niet in een ander boek heb kunnen beginnen.

Personage Julia Menken heeft mijn volle aandacht en ik wil graag weten hoe het haar in de volgende delen vergaat. Voor mij is ze nu zowat een bestaand iemand, heel sterk neergezet. 

Ik ben heel erg benieuwd naar deel 2 en deel 3, hoeveel meer kan Julia Menken nog aan? Wat zullen haar volgende stappen zijn? Julia Menken laat je niet zomaar los.

19-02-2022

Van momenten als deze:

“De zon kroop steeds verder omhoog tot het gewoon weer de zon was, dat aloude hemellichaam dat iedereen zo vanzelfsprekend vindt. Maar het verwonderde gevoel hield aan.”

Naar:

“Als ik daar kom, doe ik alleen het gras.”

De afwisseling tussen luchtige humor en beladen levenslessen zorgt ervoor dat je geboeid blijft. En dat terwijl ik vaak met enige tegenzin boeken lees waarbij de hoofdstukken gemiddeld veertig pagina’s omvatten.

Ik moet zeggen dat ik in het begin wel moest wennen aan de schrijfstijl en me lastig in kon leven in Jane. Ze bleef voor mij lastig te duiden en het duurde drie lange hoofdstukken voordat ik haar goed leerde kennen. Dit kan ook komen doordat ik tegelijkertijd een heftige thriller aan het lezen ben.

De zeven hoofdstukken zijn opgedeeld in jaartallen (2002 – 2005 – 2006 – 2008 – 2011 – 2016 – 2019). In deze periode van 17 jaar, maken we wat tijdssprongen met basisschool lerares Jane. De ene sprong wat groter dan de ander, waardoor je soms even verbaasd was over de wendingen in haar leven. Voor je gevoel zat je dan net lekker in een verhaal en werd je abrupt in de toekomst gegooid, slaan we niet wat stappen over?

Wel verfrissend dat de kern niet bleef hangen rondom een knipperlicht romance met verleider Duncan in Boyne City. Waar ik vanaf het begin om moest gniffelen, want waarom klinkt de stad alsof ik een bouquet reeks aan het lezen ben?

De excentrieke karakters en hun onderlinge verhoudingen creëren een dorps gevoel van ons-kent-ons.

“Wat een innemende jongeman is Jimmy,’ zei Janes moeder tegen mevrouw Jellico. ‘Wel jammer dat hij een beetje zwakzinnig is.”

“Mam!” riep Jane geërgerd.

En laat nou juist deze Jimmy degene zijn die de meest wijze levenslessen met zich meebrengt.

25-01-2022

In dit derde deel uit de serie ‘een veilige haven’, maak ik kennis met Rita Smith. Een stoere en dappere puber die op haar 17e alleen komt te staan in een onzekere tijd. Haar moeder verloren en haar vader gaat zijn dienstplicht tijdens de Tweede Wereldoorlog vervullen.

Gelukkig zijn daar de Minelli’s, haar tweede thuis vlakbij huis. Dit Italiaanse gezin behandelt haar als familie en ze is daar dan ook altijd welkom. Dit verwijst volgens mij naar de veilige haven waarnaar de serie genoemd is.

Wanneer ook het Italiaanse gezin verscheurd wordt door de oorlog, laat de achtergebleven Louise Minelli een ander gezicht zien. Eentje waardoor Rita nu echt alleen komt te staan.

Gelukkig vindt ze troost en afleiding bij haar vriendin May, die ze kent van de fabriek waar ze beiden werken. Rita wil heel graag haar opleiding tot monteur afmaken, maar hier komt door de oorlog niets van terecht. Dan maar af en toe sleutelen aan haar eigen motor.

De tweede verhaallijn neemt ons mee naar het ‘Beach view’ pension van tante Peggy. Normaal vol met toeristen, maar nu tot de nok gevuld met evacuees en militairen.

Rita kan helaas niet vertrekken naar het pension van haar tante. Er is immers geen plek en ze kan Louise met geen mogelijkheid alleen achter laten. Ze proberen elkaar regelmatig op de fiets te bezoeken of bellen elkaar.

Deze serie bestaat uit losstaande verhalen rondom de Tweede Wereldoorlog. Wanneer ik zelf een boek zou gaan kiezen, zou ik echter niet met deze thuiskomen. Een boek die zich in het verdere verleden afspeelt heeft meestal niet mijn voorkeur. Toch was het een welkome afwisseling tussen de thrillers en feelgood die ik normaliter lees. De schrijfster Ellie Dean neemt je direct mee naar die periode met passend taalgebruik. Ze is erg goed in het bouwen van sfeer rondom het verhaal. Daardoor ben je echt dáár in Cliffehaven.

Mede door deze schrijfstijl leer je de personages echt goed kennen. Iedereen heeft iets karakteristieks wat hen onderscheidt van anderen. Er komen veel namen voor in het verhaal, maar door die specifieke eigenschappen zijn ze goed van elkaar te onderscheiden.

Het verhaal an sich kabbelt voort, maar niet op een vervelende manier. Het straalt rust uit in een tijd van extreme onrust. De mensen die je leert kennen, houden zich allemaal op hun eigen manier staande.

Wat me enigszins teleurstelde was de rol van haar vader op afstand. Hij kwam op mij niet echt over als een bezorgde vader die zijn dochter mist. Sommige van de overige personages heb ik daarentegen als echt aangenomen en in mijn hart gesloten.

Een mooi verhaal om weer te geven hoe het de mensen toentertijd misschien verging.

Wanneer je houdt van romans rondom oorlogstijd, vol met krachtige vrouwen, dan zou ik deze zeker aanraden.

Mijn eigen leeshart hunkert nu echter naar een thriller die zich meer in deze tijd afspeelt.

Laat het nu toevallig zo zijn dat ‘Valse getuige’ van Karin Slaughter mij vanaf mijn nachtkastje al enige tijd luid roept. Ik neem vast afscheid van mijn nachtrust, tot gauw!

20-12-2021

MIJN VONNIS, ZONDER AANZIEN DES PERSOONS EN WELOVERWOGEN
Nog nooit iets van deze schrijfster gelezen en dan gelijk beginnen in deel drie. Niet ideaal misschien, maar deze kans kwam dankzij Thrillzone voorbij. De andere twee delen heb ik overigens al wel op mijn e-reader staan, dus Nina Verheij had mijn interesse al eerder gewekt. Aangezien mijn ‘te lezen lijst’ immens is, was ik hier nog niet aan toegekomen.

Als je meedoet aan een leesclub, dan zit daar een uiterlijke datum aan vast. Ik kan snel lezen, maar ook weer niet zó snel. Er zit niets anders op, gelijk beginnen in deel drie en hopen dat je deze ook op zichzelf goed kunt lezen.
Voorin kom je gelijk al twee korte samenvattingen tegen van de vorige boeken. Er staat groot boven ‘Wat voorafging in Fatale keuzes/Geheugenspel - let op: bevat spoilers’. Blijkbaar is deze informatie wel nodig om dit deel te kunnen volgen, anders had ze dit niet toegevoegd. Dat is best jammer, want hierdoor weet ik al hoe de andere twee verhalen gaan aflopen die ik nog wil lezen. Een hoop namen en onderlinge verbanden worden in rap tempo uiteengelegd. Zo, nu heb ik genoeg achtergrondinformatie om dit deel te volgen.

“Als een kat in de rui schudde Emily Gagliardi de nacht van zich af.”
Een eerste zin die mij gelijk kan bekoren. Kort hierna komt ook haar eigen kat Noodles om haar enkels cirkelen, wat de beeldspraak natuurlijk rond maakt. Ik weet nu al dat ik en Emily goede vrienden gaan worden, als kattenliefhebbers onder elkaar. Het duurt niet lang voordat ik weet dat deze vlotte, sfeergevoelige en beeldende schrijfstijl mij heel fijn ligt.
Wat niet zo fijn ligt is het boek zelf. Ken je dat? Wanneer een boek gewoon niet goed open wil. Zo’n boek dat zo strak is gebonden dat hij eigenlijk het liefst dicht wil gaan? Meermaals heb ik vloekend enige druk uitgeoefend op het open boek, maar hij blijft het hele verhaal koppig hierin. Ik hoop dat uitgeverij Hamley Books hier misschien wat mee kan.
Oh duh! Vandaar die kat gelijk in het begin (#logoHamley). Volgens mij ook een harde eis bij deze uitgever dat je zelf een kat hebt of dat er minstens één in het verhaal voorkomt.Afijn, verder naar de inhoud. De vele personages moeten bij mij echt nog even landen en de juiste plek vinden. Sommige onderlinge relaties begrijp ik nog niet volledig, maar dat komt echt doordat ik in deel drie ben begonnen. Wanneer ik iedereen eenmaal in de smiezen heb, kan het ontspannen lezen beginnen. Hij leest zoals een thriller moet zijn. Dat klinkt gek, maar toch bedoel ik het precies zo. Er is sprake van een vrouwelijke rechercheur met een team om zich heen van bepaalde types. Daarnaast ligt haar privéleven overhoop met haar werk. Er is sprake van een seriemoordenaar die het team steeds net een stap voor is. De ideale ingrediënten voor een thriller die aan je verwachtingen voldoet. Het verrassende element zit hem voor mij in de hoofdstukken waarin we rouwtherapeut Boris (1995-1999) volgen. Zijn rol is dubieus, soms verwarrend en erg knap geschreven. Ik voel de ene keer afschuw en dan weer medelijden met Boris. De hoofdstukken van Emily spelen zich af in 2019, waarin ze als startsein het lichaam van een vrouw op het dakje naast haar balkon vindt. De vrouw is neergelegd als Vrouwe Justitia, met een blinddoek, weegschaal en zwaard. Wie is deze vrouw en waarom moest juist Emily haar op deze manier vinden?
De rol van Boris wordt naarmate het verhaal vordert steeds duidelijker. Op het einde komt alles, maar dan ook écht alles, heel mooi samen.
De schrijfster Nina Verheij is wat mij betreft een aanrader op het gebied van psychologische thrillers. Ik weet nu hoe de trilogie eindigt, maar dit weerhoudt mij er zeker niet van om alsnog de eerste twee delen te gaan lezen. Gelukkig op mijn reader, zodat het boek letterlijk en figuurlijk langer openblijft.

25-11-2021

Ineens sta je middenin het leven van de 13-jarige Koen. Al vanaf het eerste hoofdstuk weet je dat het menens is. Koen is op een missie en laat zich door niets of niemand weerhouden. Zelfs zijn eigen moeder blijkt hierin vooral een obstakel. Deze hoofdstukken hebben als titel ‘de tocht’, waarin je Koen volgt op zijn avontuur met zijn gehandicapte zusje. De andere afwisselende hoofdstukken zijn terugblikken. Hoe zijn we op dit punt beland?

Niet alleen het verhaal en wát er gezegd wordt, ook de manier waarop het geschreven is. Het raakt je gelijk aan, eerst zachtjes en daarna steeds steviger. Om je vervolgens af en toe ook een ferme duw of klap te geven. Dit is geen luchtige literatuur voor een dagje op het strand. Al speelt dat zand wel degelijk een rol. We bevinden ons in het prachtige Waddengebied. De onstuimige natuur, met al zijn inwoners, vormt het decor voor dit rauwe verhaal.

Over het verhaal zelf wil ik verder niets kwijt. Alles wat ik zeg, zal niet in de buurt komen bij wat er gebeurt als je het zelf leest. Dit is niet lezen, dit is ervaren wat er kan gebeuren als. De woorden, beeldspraak, metaforen en omschrijvingen zijn zo treffend en passend. Dit is zo’n verhaal waarbij je na het lezen even voor je uit zit te staren. Puur om te verwerken wat je net meegemaakt hebt. Door de manier van vertellen, ben je onderdeel van.

Pas na het lezen, zag ik dat de schrijfster één jaartje jonger is dan dat ik ben. Ik kan er alleen maar van dromen dat mijn eigen debuut van dit kaliber zal zijn. Ik hoop dan ook echt van harte dat er gauw een nieuw verhaal van Janke Reitsma zal verschijnen.

In de knel - Heleen Smit

De wanorde is groter dan ooit op de boerderij van haar ouders. Kan Noor het bedrijf nog redden en ten koste van wat? Noor Aalberts is gelukkig met haar stadse leven in Amsterdam, al staat dat in groot contrast met haar jeugd in de Achterhoek. Na een noodkreet van een familielid keert Noor terug naar de boerderij waar ze is opgegroeid maar al jaren niet meer is geweest. Ze treft een complete chaos aan en haar vader is nergens te bekennen.

Boerenleven voor even?

Haar debuut ‘Op het verkeerde moment’ heb ik met veel plezier gelezen. Dit tweede exemplaar met het genre polderthriller sprak mij dan ook gelijk aan.

Ik was erg benieuwd wat voor louche zaken zich allemaal afspelen in en rondom de afgelegen boerderijen. De ideale plek om van alles te verbergen lijkt me…

Noor zet alles opzij om haar familie in nood te gaan helpen in de Achterhoek. Dit terwijl ze samen nou niet bepaald een gezellige boeren achtergrond delen. Hierdoor was ik erg begaan met Noor. Hoe lang gaat ze dit volhouden? Er moet een moment komen waarbij ze bezwijkt aan de druk die van alle kanten op haar afkomt. Welke keuzes maakt ze dan?

Toch sprak de moeder van Noor mij nog meer aan dan Noor zelf. Intrigerend en enorm onvoorspelbaar. Wat schuilt er achter dit gedrag? Haar uitspattingen gaven sjeu aan het verhaal.
De karakters evolueren verder niet erg sterk. Noor zelf groeit enigszins, waarbij ze zich langzaam bewust wordt waar haar prioriteiten liggen. Ze maakt een hoop ellende mee, waar ze krachtig mee omgaat.

Het verhaal leest vlot, door de relatief korte hoofdstukken.
De afwisseling tussen het perspectief vanuit vader en Noor maken het verhaal compleet. Ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vind dat de hoofdstukken van vader helemaal schuingedrukt zijn.

Heleen Smit schrijft erg helder en legt ongemerkt veel uit over het runnen van een boerenbedrijf. Dit doet ze op een prettige manier. De spannende passages hebben een mooie opbouw en er blijft van alles op de achtergrond broeien. Tot pagina 63 vind ik het verhaal enigszins voorspelbaar, maar voorbij de helft kwamen er wat wendingen die ik niet voorzien had!Dit boek draagt met recht de naam 'polderthriller'. Door het thrillergenre te verweven met het nuchtere boerenleven, was het voor mij een uniek verhaal. De sterke vrouw in de hoofdrol is niets nieuws, maar de setting en de familie-perikelen maakte het vernieuwend.

Wanneer er een derde thriller zal verschijnen, dan ga ik die ook zeker lezen.

p.s. vorige cover

Ik ben nog wel benieuwd waarom er uiteindelijk voor deze cover gekozen is. In de link hierboven vind je namelijk een andere. De uiteindelijke cover straalt wel meer thriller en spanning uit.

Brein – Hart – Zijn                   Daphne Feller

Breng je verstand en je gevoel met elkaar in verbinding

Waar wetenschap en gemoedstoestand samenkomen

Dit boek mocht ik lezen en recenseren voor HarperCollins. Bij mijn aanmelding gaf ik aan dat ik in het onderwijs altijd ‘aan’ sta en dat ik het lastig vind om die knop om te zetten zodra ik vrij ben. Dit boek belooft mij om de drukte in mijn hoofd tot bedaren te brengen. Waarbij het ervoor zal zorgen dat ik meer rust, compassie en vertrouwen ervaar. Mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik hier momenteel best wel behoefte aan heb. Ik begon dan ook vol hoop en enthousiasme aan dit boek.

Al heel gauw kom ik erachter dat er veel aandacht is besteed aan de opmaak en vormgeving van dit boek. Het nadeel is dat ik dit boek als E-book ontvangen heb. Hierbij waren de schema’s en invulvelden dermate klein dat ik ze niet kon lezen. Ze waren niet in te zoomen op mijn reader helaas. Het feit dat ik vervolgens de moeite heb genomen om zelfs een vergrootglas te gebruiken, geeft aan hoe interessant de informatie is.  

De benadering vanuit feitelijk, wetenschappelijk onderbouwd onderzoek en de koppeling naar je gevoel en gemoedstoestand vind ik heel sterk. Daphne Feller schuwt er niet voor om wetenschappelijke en medische termen te gebruiken. Deze worden helder toegelicht, waardoor het voor iedereen goed te volgen is.

Ik denk dat ik het echte boek alsnog aan ga schaffen. Zo kan ik de invuloefeningen uitvoeren en het boek, wanneer nodig, nog eens openslaan. Inspirerend, activerend en leerzaam. Dit boek heeft mij echt geholpen om meer rust te creëren in een periode van onzekerheid.

Daphne Feller, schrijfster en oprichter van BrainExplainers. Ik zou heel graag eens een lezing van haar bijwonen, want ook mij heeft ze geraakt met de fascinatie voor ‘waarom we doen wat we doen’.

Mariska Overman – Noorderlicht

Vier mensen zoeken een slachtoffer. Iemand moet dood. Dat hebben ze afgesproken.

 Noor, Frode, Magnus en Katja hebben elkaar ontmoet op een online literair forum. Een van hen had een idee. Nu bevinden ze zich op een zeilschip in de ijzige winterkou van Noorwegen. Net als de andere passagiers zijn ze op zoek naar het befaamde noorderlicht. Maar ze zijn ook op zoek naar een slachtoffer: iemand moet dood. Dat is wat ze hebben afgesproken. Maar zo simpel blijkt het niet te zijn.

Dit boek werd op allerlei sociale media al ruimschoots aangekondigd. Ik was dan ook heel erg blij toen ik begin februari een mail ontving van de Crime Compagnie met de magische woorden: “Jij mag als eerste de nieuwe thriller van Mariska Overman lezen in ruil voor recensies! Het is een unieke thriller met een onverwacht einde en het bijzondere is... Mariska heeft zelf de zeiltocht uit het boek gemaakt.” 

Vanaf de proloog waarbij de eerste paar woorden tot mij doordrongen, was ik gelijk ondersteboven. Een uitzinnige blijdschap nestelde zich in mijn buik en mijn man keek mij enigszins verward aan bij het uiten van zoveel positieve gevoelens bij een boek met als thema ‘de dood’. Ik kon het niet helpen. Met een glimlach van oor tot oor plaatste ik dan ook gelijk een post met als trefwoord… NONDEJU!

Geniaal gevonden, ervaring spat ervan af en de schrijfstijl is verrassend en vlot. Ik heb al de nodige thrillers gelezen, maar geen enkele is te vergelijken met Noorderlicht.

Alles begint met de simpele woorden ‘Ik heb een idee.’ Vanaf hier word je letterlijk en figuurlijk meegenomen op reis. Wat ging er vooraf aan deze vier woorden? Hoe kwam het idee verder tot uiting in de hoofden van de vier hoofdpersonages. Wat drijft deze mensen, welke bagage neemt iedereen mee en natuurlijk wát is er gebeurd?!

Het verhaal is opgebouwd uit korte hoofdstukken. De daadwerkelijke reis op het zeilschip wordt afgewisseld met gesprekken op het literaire forum en flarden van interviews met alle passagiers in een Noorse televisieserie.

Als lezer beleef je de zeiltocht vanuit de Nederlandse schrijfster Eleonora (Noor). Dergelijke georganiseerde reizen zorgen voor een gemêleerd gezelschap. Alle passagiers worden voorin het boek genoemd, inclusief hun nationaliteit. Het gezamenlijke doel van de passagiers creëert al gauw een gevoel van verbondenheid. Is het mogelijk om in een dergelijke situatie unaniem te besluiten wie er moet sterven? Is deze beslissing überhaupt haalbaar voor Noor, Frode, Magnus en Katja? Het grote contrast tussen de innerlijke wereld en wat er van buiten wordt gezegd en gedaan kan niet groter. Het zet je aan het denken over de oprechtheid van mensen. Wie zet een masker op en wie is echt puur en ongedwongen zichzelf. Wat speelt er allemaal achter de sociale wenselijkheid en hoe ver kunnen mensen gaan voor een ongewoon en extreem gezamenlijk doel. Verder wil ik niet te veel kwijt over de inhoud. Het boek heeft mij omvergeblazen en ik sta nu al te popelen om hem nog een keer te lezen. Ik durf te wedden dat ik dan heel anders kijk naar sommige dialogen en details, waarbij er heel knap meerdere lagen in het verhaal zitten.

Zoals Ilse Karman al zei: ‘oh my god! Dit is een film! Wat een waanzinnig boek.’ Ik sluit mij hier voor de volle driehonderd procent bij aan. Het is niet de vraag óf, maar wánneer de film uit gaat komen.

Martine Kamphuis - De kliniek (de crime compagnie)

Na haar artsenexamen neemt Sanne Molenaar een baan aan in een tbs-kliniek. Met een aantal collega's kan ze goed opschieten, maar anderen zijn nauwelijks te onderscheiden van de patiënten. Machtspelletjes en intimidatie zijn aan de orde van de dag. Als Sanne in een gevaarlijke situatie belandt met een zedendelinquent, wil ze het liefst vertrekken.

Maar ze heeft intussen iets ontdekt wat de weg terug onmogelijk maakt...

Wat mij als eerste opviel toen ik dit boek in handen kreeg, waren de scheve witte randen aan de zijkanten van de cover. Ik dacht eerst dat het misschien een printfout was. Na even opzoeken zag ik dat het zo hoorde. Ik vraag mij oprecht af, waarom?!

Verder erg mooie cover qua kleuren! Heerlijk theatraal met een bloederige handafdruk op het raam. Ik denk niet dat mijn schoonzusje dit boek moet gaan lezen, dan durft ze nooit meer naar haar werk in de tbs-kliniek.

Er is continu een gevoel van spanning aanwezig rondom hoofdpersonage Sanne. Zowel privé als op haar werk broeit er van alles onder de oppervlakte. Dit zorgt ervoor dat je gauw door wilt lezen. Wanneer zal die onderliggende spanning tot een uitbarsting komen en in welke vorm en waar? En natuurlijk vooral… bij wie?
Het verhaal bouwt mooi op, waarbij het privéleven van Sanne al gauw aansluiting vindt bij haar werkomgeving. Er zijn meerdere karakters die erg goed neergezet worden. Er wordt precies genoeg aandacht besteed aan ieders eigenschappen en gevoelens. Zodra ik een naam terug zag komen, wist ik gelijk om wie het ging en welke karaktertrekken bij hem of haar hoorden. Heel knap gedaan.
Vooral de persoonlijke groei van Sanne staat centraal in dit boek. Van onzeker en zichzelf wegcijferen, naar voor zichzelf en anderen opkomen. Doordat je zo meeleeft met Sanne, is zij mijn favoriete personage. Al werd ik ook erg nieuwsgierig naar de innerlijke wereld en beweegredenen van haar leidinggevenden Hedwig en Bas.

Er is geen sprake van een open einde. Het is rond, het verhaal is af. Bepaalde elementen komen terug om het gevoel van afsluiting kracht bij te zetten. Op de afgezaagde allerlaatste zin na, vind ik het een mooi einde.
De schrijfstijl is helder en de korte hoofdstukken lezen vlot. Je voelt aan alles de ervaring van de schrijfster binnen de psychiatrie/tbs in haar manier van vertellen. Dit maakt het verhaal erg geloofwaardig. Ze gebruikt hierbij niet te veel vakjargon, waardoor het goed te volgen is en je een echt inkijkje krijgt in de tbs-kliniek. Een inkijkje waarbij je een goed beeld krijgt van wat een dergelijke werkomgeving met mensen kan doen.

Wel struikelde ik als juf over wat spelfouten (op 8 pagina’s geconstateerd). Helaas ook al gelijk in de proloog. Plaatsing van dubbele woorden en onjuiste werkwoordsvormen (ik toetst?). Ik neem echter aan dat dit een proefdruk is die wij ontvangen hebben en dat deze onregelmatigheden al opgemerkt zijn door de redactie.

Ik wil verder niet zeuren, maar het boek is natuurlijk ook veel te dun.
Dit verhaal maakt mij zeker nieuwsgierig naar andere boeken van Martine Kamphuis.

Marieke Eyskoot – Dit is een goed gidsje

Voor Uitgeverij Boekerij mocht ik dit boek lezen en recenseren. 

Eerst had ik mijn twijfels bij de titel, gidsje klinkt zo denigrerend. ‘De goede gids’ was pakkender geweest (als in ‘de gouden gids’), maar al gauw werd me duidelijk waarom het boek deze titel niet heeft gekregen. Toen ik ging zoeken op ‘de goede gids’, kwam ik namelijk uit op een website met allemaal eerlijke en duurzame producten (hoe passend). Deze titel was dus al vergeven. Ook blijkt er al een editie voor volwassenen te zijn met de titel ‘dit is een goede gids’. De jeugdeditie hiervan heb ik nu in mijn handen met de passende titel ‘dit is een goed gidsje’. Cirkel weer rond en mijn mening en argumenten direct weggemaaid. Heerlijk als alle radertjes zo in elkaar schuiven.

Gelijk al onder de indruk van de mooie vormgeving. Titel is in dikke zwarte letters erin gestanst en mooie blauwtinten sieren de voorkant. Het bijtje voorop is gemaakt van papier. Wanneer ik voor de eerste keer door het boek blader, zie ik dat alle afbeeldingen in het boek gemaakt zijn van papier. Wat leuk gedaan! Dit maakt het echt een mooi kloppend geheel, het oog wil ook wat. Zeker als je voor de jeugd schrijft.

En voor de jeugd schrijven dat kan Marieke Eyskoot zeker. Al bij de inleiding valt het directe en activerende taalgebruik mij op. Ook worden lastige begrippen gelijk toegelicht, maar zonder denigrerend over te komen. Erg luchtig en direct geschreven.

Het boek staat vol met tips, activiteiten, stukjes achtergrondinformatie voor de nodige argumentatie als puber en interviews met diverse BN’ers. Ook staat de schrijfster stil bij de innerlijke wereld van de puber, zelfvertrouwen, respect voor iedereen en liefde voor jezelf en de wereld. Ik ben erg enthousiast over dit boek en zal hem zeker met mijn bovenbouwgroep gaan delen.

Laten we samen in actie komen voor een betere wereld!

Dingdong, wat een zwaar pakket. Even uitpakken maakt een hoop duidelijk. Dikke pil van 490 bladzijdes. Ik lees graag en veel, dus ik laat me niet afschrikken door de dikte.

De onheilspellende donkere cover spreekt gelijk enorm aan. Mooi kleurgebruik, welke terugkomt in de naam en titel van het boek. Deze heb ik vast binnen no-time uit.

Tana French - Een zondagskind (Uitgeverij Nieuw Amsterdam)

Hoofdpersonage Toby is werkzaam op een pr en marketingafdeling voor een middelgrote kunstgalerie. Wanneer een veelbelovende tentoonstelling niet door kan gaan door onvoorziene omstandigheden en Toby bruut overvallen en mishandeld wordt in zijn eigen huis, ziet zijn tot dan toe succesvolle en eenvoudige leven er plotseling heel anders uit.

Tijdens zijn herstelperiode krijgt Toby ook nog eens verdrietig bericht van zijn oom Hugo, die nog in Ivy House woont. Aangezien overige familieleden hun handen vol hebben aan hun eigen drukke levens, besluit Toby met zijn vriendin Melissa in te trekken bij zijn oom. In het verleden heeft hij veel ideale zomers doorgebracht in dit huis samen met zijn neef, nicht en wisselende vrienden. Hierbij hield zijn oom Hugo zich vaak afzijdig, wat resulteerde in befaamde feestjes.

Wanneer er in de iep achterin de tuin een schedel wordt gevonden, verdampt het blije zomervakantie gevoel als sneeuw voor de zon. Rechercheurs trekken zowel het huis, de tuin als de betrokken familieleden compleet binnenstebuiten. Weg veilige haven, weg geborgen gevoel. Wie wist hier vanaf? Hoe lang ligt die schedel er al? Is iedereen wel eerlijk?

Je zou verwachten dat het verhaal vanaf dat moment in een stroomversnelling komt, maar zo voelt het niet. Het kabbelt voort en leest enorm stroperig. Het saaie werk van oom Hugo komt er ook uitgebreid in voor, wat voor mij geen toegevoegde waarde had. Als zijn werk eruit was gelaten, had niemand het gemist denk ik. Voegde niet echt wat toe aan het verhaal zelf. Voor mij was het teleurstellend dat het hele boek geschreven is vanuit Toby. Met hem had ik helaas weinig raakvlakken. Het was misschien mooi geweest als je sommige situaties vanuit meerdere personages te lezen kreeg. De spanning komt pas terug wanneer helemaal achterin de ontknoping te lezen is. Ik moest mij er echt toe zetten om dit verhaal verder te lezen. Als ik geen recensie moest schrijven, had ik dit boek denk ik al eerder aan de kant gelegd. Andere boeken op mijn leesstapel lonken meer. Niets aan te merken op de schrijfstijl van Tana French, heel prozaïsch. Vooral hoe ze de innerlijke strijd van Toby onder woorden kan brengen, heel mooi gedaan. Alleen zonde dat Toby mij verder weinig deed en er niet vanuit andere personages geschreven werd. De hoofdstukken waren ook erg lang, wat het tempo er voor je gevoel nog meer uithaalde. Achterop staan heel veel lovende commentaren van erkende schrijvers, wat mij doet twijfelen aan mezelf en mijn oordeel. Maar de kernwoorden voor mij zijn helaas stroperig, traag, duister en eenzijdig.

Wederom mocht ik meelezen voor de Sterrenthriller-leesclub van Luitingh-Sijthoff. Deze keer met een heuse Scandi Crime Night, waarbij we online in gesprek gingen met andere lezers en de auteur zelf! Ik hoop dat ik nog vaak mee mag lezen voor deze uitgeverij. 

De smalle grens tussen goed en kwaad

Wat zou jij doen wanneer een dramatische aanrijding je hele wereld op zijn kop zet?
Micke en Bianca wonen nog maar net twee jaar in deze idyllische woonwijk, wanneer dit verschrikkelijke ongeluk zich afspeelt. De buurt die perfect bij hen leek te passen krijgt hierdoor een donkere laag. Was het wel een ongeluk? Hoe goed kennen wij onze buren eigenlijk?

Mattias Edvardsson, auteur én docent Zweeds en psychologie op een middelbare school. Naast zijn werk als docent schrijft hij al jarenlang voor kinderen, adolescenten en volwassenen. Sinds 2019 ligt zijn focus helemaal bij het schrijven. Je hoeft hem niet te vragen waarom hij die keuze heeft gemaakt. De eerste bladzijde laat je meteen zien en voelen dat hij geboren is om te schrijven.
Gelijk neemt hij je mee in de wereld van Micke, docent op een middelbare school en getrouwd met Bianca. Samen met hun twee kinderen, Bella (drie jaar) en William (zes jaar), zijn ze onlangs verhuisd naar een villawijk in Köpinge. De bruisende stad Stockholm paste niet meer bij hen, een nieuwe fase. Bianca wilde graag dat haar kinderen de kans kregen om op te groeien in een vredige wijk buiten de stad, net als zijzelf. Al na hoofdstuk één blijkt het op Kabaalstraat nummer 13 allesbehalve vredig te zijn. Een dramatische aanrijding is het begin van een aardverschuiving in de wijk.
Je maakt in rap tempo kennis met de buren, waarvan de karakters al gelijk stevig neergezet worden. Zo woont er een ouder stel op nummer 12, Ake en Gun-Britt. Op nummer 15 woont ex-fotomodel Jacqueline met haar ietwat sociaal onhandige zoon Fabian. En op nummer 14 woont de geheimzinnige Ola Nilsson. Deze buurman blijkt ook nog eens een strafblad te hebben. Wat je tegenwoordig al niet te weten komt via Google.
Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken die zich voor en na het ongeluk afspelen, geschreven vanuit het ik-perspectief. Deze ‘ik’ is echter de ene keer Mikael (Micke), dan weer Jacqueline of haar zoon Fabian. Zowel het personage als het tijdvak wordt elke keer bovenaan het hoofdstuk aangegeven. Doordat je de periode ervoor en erna vanuit deze drie personages volgt, vallen er geleidelijk steeds meer stukken op hun plaats. Het feit dat zowat alle personages balanceren op de smalle grens tussen goed en kwaad, zorgt dat je ook regelmatig op een dwaalspoor wordt gezet. De uiteindelijke ontknoping had een wending die ik ergens wel verwacht had, maar toch in een compleet andere jas gegoten. Het boek laat je achter met een gevoel van verbazing en ontzetting.
Bij zijn boek ‘een heel gewoon gezin’ duurde het wat langer voordat ik goed in het verhaal zat. Hierbij werden de hoofdpersonen wat rustiger opgebouwd en had ik wat minder raakvlakken qua leefwereld. Bij ‘goede buren’ was ik meteen verkocht. Vlot geschreven, mooie ronde karakters, veel herkenning en een ijzersterk verhaal.

Tijdens de digitale leesclub liet Mattias Edvardsson ons weten dat hij wederom een thriller aan het schrijven is.

Achterflap

In een woning in Stockholm wordt een vader dood aangetroffen door zijn zesjarige dochter. Hij is omgebracht met een keukenmes. Sporen van inbraak ontbreken, al beweert het meisje dat er die nacht een man in haar slaapkamer was die haar wang streelde. Rechercheur Emma Sköld verdenkt de vrouw des huizes. Als er meer slachtoffers vallen en Emma's eigen zus bij het onderzoek betrokken wordt, raken werk en privé met elkaar verstrengeld. 

Recensie

Voor mij was dit de eerste keer dat ik mee mocht lezen voor de Sterrenthriller-leesclub van Luitingh-Sijthoff. Ik vond het erg leuk om de discussies te volgen op Facebook, terwijl ik het boek nog aan het lezen was. Wel bestond hierdoor het risico op kleine spoilers, maar dit mocht de pret niet drukken.

Ditmaal stond de Zweedse thriller Berouw van Sofie Sarenbrant in de schijnwerpers. Door eerdere ervaringen met Scandinavische auteurs, waren de verwachtingen bij mij hooggespannen. Ik had hiervoor al boeken gelezen van onder andere Jo Nesbø, Stieg Larsson en Jussi Adler-Olsen. Meestal hadden deze boeken allemaal een getroebleerd hoofdpersonage met een bijpassende duistere ondertoon door het hele verhaal. Vooraf werd in de leesclub al aangegeven dat dit bij Emma Sköld totaal niet aan de orde is. Ik was dus erg benieuwd naar Emma. Deze vrouwelijke politie-inspecteur heeft geen donker verleden of een ietwat gestoorde persoonlijkheid. Het enige wat haar zorgen baart is haar prille zwangerschap en de kwalen hierbij. Deze belemmeren haar immers bij haar werk.

Helaas moet ik toegeven dat ik de donkere laag toch wel miste. Er was niets aan Emma wat ervoor zorgde dat ik haar als compleet personage kon leren kennen. Ze bleef wat mij betreft erg oppervlakkig. Andere personages daarentegen werden meer uitgediept en hielden mijn interesse langer vast. Zoals haar zus Josefin en natuurlijk Cornelia met haar dochter Astrid. Zij kregen meer diepgang mee dan Emma, hetzij bewust of onbewust. Wanneer dit een bewuste keuze is geweest van de schrijfster Sofie, dan moedig ik dit alleen maar aan. Het verhaal draait hierdoor meer om de case en de betrokkenen dan om degene die het onderzoek uitvoert. Het is verfrissend om op deze manier het verhaal neer te zetten.

De hoofdstukken zijn geschreven vanuit verschillende perspectieven. Je volgt natuurlijk Emma tijdens het onderzoek, maar ook Josefin, Cornelia, Hugo en de dader krijgen hun eigen hoofdstukken. Mooie afwisseling tussen de verschillende perspectieven, waardoor het verhaal goed op elkaar aansluit vanuit al deze invalshoeken.

Voor mij was het een langzame eerste kennismaking met Emma, maar het denderende plot doet mij smachten naar het volgende deel van deze serie.

Achterflap
Lauren wordt verdacht van de moord op de buurjongen. Haar gevoel zegt dat ze niet tot zoiets gruwelijks in staat is, maar ze heeft alle schijn tegen. In haar pogingen om de ware toedracht te achterhalen, dreigt ze de grip op haar leven te verliezen. Ze raakt verwijderd van haar geliefde en hun gezin en belandt in een levensbedreigende situatie. Wordt het geloof in haar eigen intuïtie haar uiteindelijk fataal?

Recensie
Heel erg uitgekeken naar dit debuut van Antoinette Kalkman. Ik ontmoette haar tijdens een schrijfweek op Ameland, waar we met vijftien personen een verhalenbundel hebben geschreven. Zij schreef hiervoor het titelverhaal Paal 15.
Afgelopen mei was het zover, haar thriller Bonuszoon kwam uit. Op 19 mei was ik welkom op haar boekpresentatie, welke plaatsvond in de tuin van haar schitterende woning in Elst. Hier woont ze samen met haar man en vier kinderen, waaronder twee bonuskinderen. Ze kent dus als geen ander de valkuilen en uitdagingen van een samengesteld gezin.
Dat is ook goed te voelen in het verhaal. Lauren wordt zo sterk neergezet, dat je na het eerste hoofdstuk al een compleet beeld van haar karakter hebt en hierdoor enorm met haar meeleeft. De hoofdstukken zijn prettig opgebouwd en geschreven vanuit Lauren en haar buurvrouw Ellen. Ook wordt duidelijk aangegeven waar en wanneer elk hoofdstuk zich afspeelt. Zo begint Lauren direct in het arrestantencomplex – Houten. Je weet door het lezen van de achterkant dat ze verdacht wordt van moord op haar buurjongen. Toch bedenk je niet dat het verhaal gelijk zal beginnen op het moment dat ze al opgepakt is. Je nieuwsgierigheid wordt hierdoor meteen getriggerd wanneer je deze locatie ziet staan. Vervolgens is de eerste zin ‘Dit is beslist het dieptepunt van mijn leven’. Klaar, Antoinette heeft je al te pakken, dit boek ga je voorlopig niet wegleggen. De zinnen lezen vlot weg en er worden precies genoeg details genoemd om elke situatie helder voor je te kunnen zien.
Wanneer je aankomt bij het eerste hoofdstuk van Ellen, voel je tijdens het lezen gelijk een andere sfeer en een beduidend ander karakter. Hierin zit volgens mij ook de kracht van dit debuut. Er zijn niet teveel personages en ze zijn allemaal zo compleet af en helder beschreven. Bij ieder personage voel je wel iets. Heel knap gedaan.
Antoinette maakt ook overzichtelijke sprongen in de tijd, zowel bij Lauren als bij Ellen. Dit draagt bij aan het begrijpen van de karakters en het ontrafelen van het verhaal. Wat is er nou precies gebeurt en wie is er nou schuldig aan welk delict? Na het lezen van dit boek begrijp je ook waarom het niet zomaar een thriller is. Met recht een psychologische thriller. De verhalen van alle personages kruipen in je hoofd en sudderen op de achtergrond, wat ervoor zorgt dat je anders naar je eigen omgeving kijkt. Wie kan ik nog vertrouwen?

Achterflap

Op het moment dat Anne de envelop in een brievenbus laat vallen, weet ze dat ze nooit meer terug kan. Haar werk als chocolatier, haar echtgenoot Benny en haar vriendschap met Daan, alles moet ze achterlaten. Haar leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze vertrekt naar het Italiaanse eiland Sicilië in de hoop dat ze daar nooit gevonden wordt...

Recensie

Marelle Boersma is een bestsellerauteur die ik al langere tijd volg. Zowel op social media als in real life. En dan niet op een stalker manier hoor ;)

Zo ben ik namelijk mee geweest met de schrijfweek op Ameland, waar de mooie verhalenbundel 'Paal 15' onder haar leiding ontstaan is. Ook heb ik een thriller-middag bijgewoond waar zij samen met Antoinette Kalkman een boekje open deed (sorry kon het niet laten) over het schrijversvak en de recent opgerichte Thrilleracademie. De derde keer dat ik haar tegenkwam was op de boekpresentatie van 'Ciao Sicilia'. Degene die Marelle ook online volgen, weten dat zij regelmatig berichten eruit gooit die de nieuwsgierigheid flink aanwakkeren. Zo deed ze dit ook op weg naar het uiteindelijke verschijnen van deze ik-vertrek thriller.

Mijn exemplaar brandde dan ook in mijn tas op de terugweg. Vol verwachting was ik er thuis direct in begonnen. Mijn gevoel werd bevestigd, wederom een gave thriller met een sterke vrouw in de hoofdrol. Ik hou er zo van. 

Door haar vlotte pen zit je gelijk vanaf de eerste bladzijde in het verhaal. Wanneer Anne op een duistere manier vlucht van haar dominante vriend Benny, lijkt het even alsof ze hierna zorgeloos haar nieuwe leven in Modica op kan bouwen. Natuurlijk is bij Marelle niets wat het lijkt, dus al gauw komt de spanning weer terug in het verhaal. Waar zijn de inwoners zo bang voor en door wie wordt ze in de gaten gehouden? Haar verleden baant zich langzaamaan een weg terug naar haar nieuwe heden. Een heden waarin ze nieuwe vrienden maakt, die haar passie voor chocolade delen. Hierdoor kan ze aan de slag in hun chocolaterie en wordt ze geïnspireerd door de rol die chocolade inneemt in het leven van de dorpelingen.

Het eiland Sicilië en het dorp Modica worden levensecht omschreven, je waant je echt daar in die kronkelstraatjes met de brandende zon op je gezicht en de geur van bittere chocolade in je neus. Hoe kan het ook anders, aangezien Marelle haar verhalen letterlijk achterna reist. Zo heeft ze tijdens het schrijven van deze thriller ook wat dagen doorgebracht in Modica. Hierdoor is de setting perfect neergezet. 

Mooie karakters, perfecte setting, de nodige romantiek en spanning, wat onverwachte wendingen en je hebt een zeer tevreden lezer met korte nachten.

Nu al benieuwd naar haar volgende ik-vertrek thriller die zich afspeelt in Cornwall, Zuid Engeland. Zelf ben ik in die regio geweest tijdens een stage, dus zeer benieuwd hoe ze die omgeving neer gaat zetten. Haar kennende zal het een wereld van herkenning zijn, waarbij je meegezogen wordt in het verhaal en samen met de hoofdpersoon vertrekt naar een ander land. 

Achterflap

Fabrizio Ciba, een auteur die ooit een enorme bestseller schreef, maar nu al jaren droogstaat qua ideeën, kan maar niet beslissen of hij zal vluchten naar een Spaans eiland om daar zijn nieuwe roman te schrijven, of dat hij toch naar de megaparty zal gaan die de grootste vastgoedmagnaat van Rome, Sasà Chiatti, heeft georganiseerd in de hoop nog meer publiciteit voor zichzelf te genereren. 

Saverio Moneta, bijgenaamd Mantos, is de leider van de Beesten van Abaddon. Terwijl hij overdag op zijn lazer krijgt van zijn baas (tevens zijn schoonvader) en in de avond geterroriseerd wordt door zijn zonnebankbruine, hysterische echtgenote, spreekt hij één keer in de week in het diepste geheim af met zijn satanische volgelingen om de basiselementen van de Liturgie van de Duisternis door te nemen en te discussiëren over de beste manier om een offerlam te slachten. Moneta staat onder aan de voedselketen, en de enige weg is die naar boven. Zijn volgelingen en hij slagen erin om - onder het mom van ober - te infiltreren in de party van Chiatti. Niemand is voorbereid op hun snode plannen...

In Laat het feest beginnen! draait alles om de clash tussen twee werelden: de wereld van de elite (rijk, beroemd, intelligent), die haar onzekerheid verbergt achter tralies en hekken, terwijl ze tegelijkertijd een zo groot mogelijke bekendheid nastreeft. Aan de andere kant de arbeidersklasse, die alles doet om dagelijks geluk te verwerven.

Recensie

Deze schrijver zorgt er veelal voor dat mijn hart een sprongetje maakt en mijn gedachten en woorden als muziek door mijn hoofd zingen. Lange, haast poëtische zinnen met mooie Italiaanse namen dragen hieraan bij. Van Ammaniti heb ik het verhaal 'ik haal je op, ik neem je mee' gelezen en dit verhaal draag ik nog steeds bij me, prachtig! (zie recensie hieronder). Dit verhaal voelt hetzelfde en toch ook heel erg anders. Waar je in 'ik haal je op, ik neem je mee' meegezogen werd in het dagelijks leven door de sprankelende en verrassende personages, werd je hier in dit verhaal overspoeld met surrealisme. Je valt van de ene in de andere verbazing. Wat hiervan is waar en wie neemt hij nu precies op de hak? Zoals je op de achterflap al kunt lezen volg je vooral de schrijver Fabrizio en de satanische leider Saverio. Beide personages zijn weer geniaal uitgediept door Ammaniti. Volle karakters met heerlijk veel bagage. De levens en verhalen van beide mannen komen samen op het absurde feest van Chiatti, vooral in de vorm van de beroemde zangeres Larita. In welke vorm en hoedanigheid moet je zelf maar gaan ondervinden, door dit boek te lezen. Ik waarschuw je voor klapperende oren en een tollend hoofd bij het lezen van sommige hoofdstukken. Vind het dan ook lastig om dit verhaal verder te duiden. Termen die bij mij opkomen zijn, poëtisch, maar toch ook weer niet, humor, seks, plebs en gestoorde elite. Dit alles met een absurd plot. Dit verhaal moet ik misschien nogmaals lezen om de dubbele betekenissen beter te begrijpen. Is niet echt te vatten na één keer lezen.

Toch wederom heerlijk geschreven met de zangerigheid en vertelkunst die niet veel schrijvers bezitten. Hulde aan Ammaniti! 

Achterflap

Al ruim vijf jaar terroriseert een moordenaar de inwoners van Chicago. Zijn modus operandi is altijd dezelfde: hij straft mensen door hun kinderen te ontvoeren. De volgende dag ontvangen de ouders een pakketje met daarin een oor. De dag daarna volgen de ogen. Ten slotte de tong.

Wanneer bij het lichaam van een verkeersslachtoffer een pakketje met een afgesneden oor wordt gevonden, denkt detective Sam Porter dat dit de moordenaar is die hij zoekt. Hij heeft 72 uur om het laatste slachtoffer te vinden, maar iets blijft aan Porter knagen. Was de aanrijding wel een ongeluk? En is de overleden man inderdaad de seriemoordenaar, of loopt de echte killer nog vrij rond?

Recensie

Op verschillende websites kwam ik deze titel tegen. Het werd veelal geloofd en aangeraden door en voor liefhebbers van de schrijver Robert Bryndza. Van hem heb ik 'Donker water', 'De stalker in de nacht' en 'Het meisje in het ijs' gelezen. Zijn serie met inspecteur Erika Foster als hoofdpersonage is ook een echte must read! Hiervan heb ik geen recensies geplaatst zie ik, is ook al een tijd geleden dat ik deze gelezen heb. Wanneer ik het volgende deel uit die serie gelezen heb, zal ik deze hier ook recenseren.

Nu terug naar de ster van dit verhaal, J.D. Barker. Wat een debuut is dit! Je wordt al heel gauw in het verhaal gezogen. Je maakt in het eerste hoofdstuk gelijk kennis met Sam Porter, die door een collega bij deze zaak gehaald wordt. Wanneer Sam zich verder verdiept in het verkeersongeluk, ontstaan er steeds meer vragen. Wie is deze man? Is hij echt diegene waar hij al zo lang naar op zoek is? Waarom treft hij hem nu en in deze onverwachte context? Door de manier waarop de schrijver Sam neerzet, leer je hem gelijk heel goed kennen. Heel knap gedaan.

Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, waardoor je deze 'dikke pil' verbazingwekkend vlot uitleest. De hoofdstukken zijn vanuit drie personages geschreven. Vanuit detective Sam Porter, die met zijn team naarstig op zoek is naar het laatst ontvoerde meisje. Als alleen haar oor afgesneden is kan zij immers nog in leven zijn. Vanuit Emory, het ontvoerde meisje die zich laat leiden door de stem van haar overleden moeder. Ook lees je stukken uit het dagboek van de moordenaar a.k.a. Aap, die een verre van normale jeugd heeft gehad. Met de hoofdstukken uit het dagboek van Aap had ik erg veel moeite. Je krijgt hierdoor wel een soort van begrip waarom hij zo geworden is, maar het deed allemaal erg ongeloofwaardig aan. Diep gruwelijk wat hij in zijn jeugd mee heeft gemaakt. Wel erg goed geschreven, want ik begon op een gegeven moment met lichte weerstand deze hoofdstukken te lezen. Zo beeldend zo'n zieke geest op die manier neerzetten, chapeau. Hiervoor was ik dus echter niet altijd in de stemming. Hier moet je dus echt wel tegen kunnen. Ik ben al behoorlijk wat gewend op het gebied van thrillers, maar dit vond ik echt wel heftig. 

Verder zijn de hoofdpersonages allemaal erg goed uitgediept en dit geeft het verhaal meerdere intrigerende lagen. Vlot leesbaar (op de dagboek stukken na) en zet je op het puntje van je stoel, bank, bed of waar je dit boek ook leest.

Brei er nu een eind aan. Deze moet je gelezen hebben als je van dit genre houdt en ik kijk uit naar zijn volgende thriller! 

Achterflap

Het is voorjaarsvakantie 2011 als de dan 19-jarige Dex door een grote politiemacht van zijn bed wordt gelicht. Hij wordt verdacht van verkrachting van een tienermeisje, Charlotte. Anna, zijn moeder, gelooft in de onschuld van haar zoon en doet er alles aan om de waarheid boven tafel te krijgen. Ze wordt geconfronteerd met leugens, geweld en corruptie en moet alle zeilen bijzetten om zichzelf, maar bovenal haar gezin, op de been te houden. 

Recensie

Op de achterkant staat 'Esther Boek werkt in de jeugdzorg en heeft drie zonen. Haar middelste zoon is beschuldigd van verkrachting en in hoger beroep vrijgesproken.' Dit boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dit wetende voel je nog meer de onmacht van Anna en valt je mond soms letterlijk open van verbazing over hoe de politie met haar en Dex omgaan. 
Aangrijpend verhaal over twee heftige jaren binnen dit gezin. Deze twee jaar hebben voor altijd de personen en hun kijk op het rechtssysteem veranderd. Ook mijn blik is door dit verhaal verruimd. Niet alles is wat het lijkt.

Mooi geschreven vanuit eigen ervaringen. Leest vlot weg, je wilt immers zo snel mogelijk weten hoe dit afloopt. Wie verteld de waarheid en wie niet?

Achterflap

1974. Sinds Ernt Allbright is teruggekeerd uit Vietnam, waar hij krijgsgevangene was, heeft hij nachtmerries, woedeaanvallen en kost het hem moeite het normale leven weer op te pakken. Op een dag neemt hij een impulsieve beslissing: hij verhuist met zijn gezin naar Alaska om daar een zelfvoorzienend bestaan te gaan leiden. Zijn dertienjarige dochter Leni hoopt dat die drastische stap hun eindelijk rust zal brengen. Haar moeder is bereid alles te doen voor de man van wie ze houdt met een stormachtige, irrationele passie – zelfs als ze hem moet volgen naar het einde van de wereld.

Aanvankelijk lijkt Alaska alles te zijn waarop ze hoopten; ze worden er opgenomen in een gemeenschap van sterke, onafhankelijke pioniers. Maar als de winter invalt en de staat wordt gehuld in maandenlange duisternis en bittere kou, verslechtert Ernts toch al kwetsbare psychische toestand. Het gezin moet alles op alles zetten om de uitdagingen buiten én binnen de muren van hun huis het hoofd te bieden.

Recensie

Dit boek telt maar liefst 528 pagina's, waarvan er geen één teveel is!

Er borrelt bij dit gezin van alles op de achtergrond. Al gauw komt dit steeds meer naar voren en grijpt het verhaal je bij de strot. Niet weg te leggen en zelfs her en der een traan gelaten. Vanuit het perspectief van de intelligente jonge Leni wordt je meegezogen in dit epische verhaal. De ruige setting in Alaska en de goed uitgewerkte personages zorgen ervoor dat je enorm mee gaat leven met Leni en haar moeder. De vriendschap tussen Leni en Matthew geeft het verhaal nog meer diepgang. We groeien op met Leni tot ver in haar volwassen leven, daardoor vind ik het lastig om haar los te laten nu ik het boek uit heb. Ik ken haar inmiddels nu door en door. Voelt alsof je een goede vriendin verliest.

Merk dat ik het moeilijk vind om helder onder woorden te brengen waardoor dit verhaal mij zo gegrepen heeft. Het verlies van mijn eigen moeder maakt het dat ik de intense band tussen Leni en haar moeder tot diep in mijn hart voel. 

Realistisch geschreven en beangstigend wat oorlog met een mens kan doen. Nee niet alleen met een mens, wat het met een heel gezin kan doen. 

Achterflap

Er waart iets dodelijks rond in het bos. Eerst moesten de wilde paarden eraan geloven. Nu zijn het onschuldige mannen en vrouwen die worden vermoord. Verdwaald in het donker proberen ze te vluchten, zich te verstoppen. Wanhopig roepen ze om hulp, maar er is niemand die ze hoort.

Helen Grace wordt geconfronteerd met een nieuwe nachtmerrie. De slachtoffers hangen met pijlen doorboord aan de statige oude eiken in het bos. Waarom worden hulpeloze vakantiegangers opgejaagd tijdens het campingseizoen? Is dit het werk van een psychopaat, of zit er een diepere betekenis achter de moorden? Helen moet zich in het duister wagen om deze wel heel macabere zaak op te lossen. 

Recensie

Ja! Eindelijk heb ik hem in handen, het achtste deel alweer van deze geniale serie. De bibliotheek is hierin mijn grote vriend. Op deze reservering moest ik iets langer wachten, aangezien heel thriller-lezend Nederland dit boek wil lezen. En terecht. 

Oude bekenden nemen je gelijk weer mee in hun wereld van misdaad. Natuurlijk de stoere en ietwat beschadigde inspecteur Helen Grace. Haar trouwe collega Charlie die, mede door haar werk, ook thuis de nodige kopzorgen heeft. De sluwe journaliste Emilia, die wederom haar eigen regels volgt om aan een goed verhaal te komen. Journaliste Emilia had voor mijn gevoel een grotere rol gekregen in dit boek. Eerst was zij meer een figurant en nu heeft zij haar eigen hoofdstukken in het verhaal. Vond het heel gaaf om verder in haar wereld te duiken. Ook wordt er in dit deel een nieuw personage geïntroduceerd. De aantrekkelijke brigadier Joseph Hudson komt ten tonele. Helen is natuurlijk niet van steen, maar ze probeert professioneel te blijven en laat niets merken. Ze is immers zijn leidinggevende. Joseph daarentegen steekt het niet onder stoelen of banken dat hij een oogje op haar heeft. Toch voelt dit her en der een beetje dreigend. Is zijn interesse oprecht of heeft hij nog andere bedoelingen? 

Ook in dit deel wordt Helen geconfronteerd met een duistere seriemoordenaar. Samen met haar team volgt een klopjacht, waarbij ze te maken krijgen met meerdere verdachten. Telkens wanneer ik dacht te weten wie het gedaan had, werd je weer op een ander spoor gezet. Spannend tot het einde aan toe, met een verrassend slot. Na het lezen van deze thriller denk je wat langer na of je weer gaat kamperen. En als je al gaat, lig je 's nachts niet meer rustig in je tent. 

Dit voorjaar (begin april) verschijnt 'Kom je spelen?' Een op zichzelf staande thriller waar ik ook erg benieuwd naar ben. 

Achterflap

Door een mislukte actie is rechercheur Elvira Selas gedwongen haar carrière als undercoveragente te beëindigen en tijdelijk van de radar te verdwijnen. Na een jaar in de Spaanse zon keert ze terug naar de Nederlandse politie, waar ze een laatste kans krijgt op de afdeling Zware Criminaliteit.

De zaak waarmee ze start is een raadselachtige dubbelmoord. Het eerste slachtoffer wordt aangetroffen zonder tong, het tweede mist een pink. Op beide plaatsen delict wordt een rouwkaart met een Latijnse tekst gevonden. Is Nederland in de greep van een seriemoordenaar?

Wat het politiekorps niet weet, is dat Elvira's undercovertijd bij een berucht drugskartel nog niet voorbij is. Omdat ze vermoedt dat haar verdwenen broer nog steeds banden met deze bende onderhoudt en ze vastbesloten is hem te vinden, moet ze terug. Terug naar een verleden waar ze het liefst ver vandaan was gebleven. 

Waar ligt haar loyaliteit? Bij haar familie of bij de wet? En in hoeverre kun je de wet naar je eigen hand zetten? 

Recensie

Soraya Vink schept bij mij hoge verwachtingen wanneer ik de flaptekst onder ogen krijg. Was dan ook erg benieuwd naar dit debuut, welke ik via Cees van Rheinen mocht lezen en recenseren voor Thrillzone. Het pad wat zij als schrijfster bewandeld heeft, lijkt veel op dat van mij. Ook ik wil graag naast het recenseren zelf een boek uitbrengen en ervaar nu hoe erg ik dit schrijven onderschat heb. Veel respect voor wat Soraya heeft neergezet!

Het verhaal van Elvira Selas toont in het eerste deel veel overeenkomsten met al verschenen thrillers. De vrouwelijke getekende rechercheur die op haar manier een team aanstuurt. Elvira Selas is hierin voor mij voorspelbaar.
Haar alias Alba Grandes spreekt mij meer aan, omdat deze verhaallijn voor mij vernieuwend is. De stukken waarin ze terugblikt op momenten uit haar undercover periode bevatten de meeste spanning. Ze had nog meer kunnen halen uit die dubbele persoonlijkheid. De keuzes die ze als Alba in het criminele circuit heeft gemaakt sijpelden wel een beetje door in het gedrag van Elvira. Toch denk ik dat ze hier meer mee had kunnen doen, tegen het schizofrene aan misschien.
De achterflap deed vermoeden dat ze meer in contact zou zijn met haar broer. Deze kwam pas tegen het einde lijfelijk in beeld. Had het mooi gevonden als zij elkaar al eerder hadden teruggevonden en zijn leven flink in conflict kwam met dat van haar. Dan waren de keuzes die ze als rechercheur Elvira moest gaan maken nog lastiger geweest. Had een extra lading gegeven aan haar personage van Elvira, weg uit het geijkte beeld van de vrouwelijke rechercheur.
De overige personen zijn allemaal even goed uitgediept, heel knap hoe ze iedereen neer heeft kunnen zetten. Je leeft echt met allemaal mee. Zelfs de moordenaar wekt een vorm van sympathie op.
Helaas ging voor mij de spanning eruit terwijl het plot naderde. Er werden toen andere elementen bijgehaald die voor mij niet relevant waren. Of deze hadden al eerder in het verhaal geïntroduceerd kunnen worden, nu kwam het een beetje uit de lucht vallen. Veel informatie en verduidelijking van het verhaal en daardoor wegzakkende spanning. Zonde, want het einde had een paar verrassende wendingen. Deze had voor mij krachtiger kunnen zijn wanneer er meer conflicten waren geweest. Nu was ik enigszins teleurgesteld tegen het einde van het verhaal. Te duidelijk naar een open einde willen schrijven?

Het verhaal zal dus zeker nog een vervolg krijgen en hopelijk kan ze iets met onze adviezen. Ik wens Soraya veel succes en vooral plezier bij het schrijven van het vervolg. Ze heeft er in ieder geval een trouwe lezer bij.

Achterflap

Hoever zou jij gaan om een vreemde te helpen?

Op een ijskoude ochtend in Chicago ziet Heidi Wood haar in een flits op het perron staan. Ze is niet ouder dan een jaar of vijftien en houdt een baby in haar armen geklemd. Ze heeft zo'n verlaten, eenzame uitstraling dat Heidi haar niet kan vergeten. Wanneer Heidi het meisje weer ziet, neemt ze een drastische beslissing: ze neemt haar mee naar huis. Een goede daad met grote gevolgen, want wie is dit mysterieuze meisje? Wat wil ze.... en hoe komt ze aan een baby?

Recensie

Grijpt je gelijk. De strijd die Heidi in haar hoofd voert wordt gedurende het verhaal steeds heftiger. Het is zo goed geschreven dat je precies begrijpt waarom ze bepaalde dingen doet. Erg sterk hoofdpersonage. Verhaal komt bij mij hard binnen en soms moest ik echt weer even landen na het lezen. Het feit dat ik nog niet zo erg lang geleden zelf moeder ben geworden draagt hier vast aan bij. Het verhaal krijgt meer lading door het wisselende perspectief. Zo wordt het ook verteld vanuit haar man Chris, die ondertussen omkomt in het werk en regelmatig in aanraking komt met zijn beeldschone collega Cassidy. Hij voelt zich steeds verder verwijderd van zijn vrouw Heidi. Ook duik je in het verhaal van Willow, het dakloze meisje met haar baby Ruby. Gaandeweg kom je steeds meer te weten over haar verleden en hoe ze hier terecht is gekomen. Her en der wat voorspelbaar, maar toch heeft het uiteindelijke plot mij verrast. Erg aangrijpend, doordat het zo goed geschreven is. Er komen heftige onderwerpen naar voren, dus niet lezen als je dit niet van je af kunt schudden. 

Achterflap

Mayke en Han zijn pleegouders van zes kinderen en wonen in een grote boerderij in Friesland. Als hen gevraagd wordt crisisopvang te bieden aan drie zusjes bedenken ze zich geen moment en nemen de meisjes liefdevol in huis. Al snel merkt Mayke dat er iets aan de hand is met de 14-jarige Nikki, die weigert te praten, en krijgt ze het vermoeden dat er veel meer speelt dan een uithuisplaatsing van drie mishandelde kinderen.

Dan verdwijnt één van de andere pleegkinderen. Wat is er met hem gebeurd? Hebben de zusjes er iets mee te maken?

Recensie

Het werd weer eens hoog tijd voor een boek van Linda Jansma vond ik zelf. Wederom speelt een sterke vrouw hierin de hoofdrol, deze keer vertaald naar de pleegmoeder Mayke. Samen met Han hebben ze twee eigen kinderen, die al het huis uit zijn, en zes pleegkinderen. Wanneer daar nog eens drie meiden bijkomen is de boerderij vol. Negen kinderen, welke je prima uit elkaar kan houden doordat de schrijfster veel zorg heeft besteedt aan het uitbouwen van hun karakters. Hierdoor zie je elk kind voor je wanneer zijn of haar naam valt.

Het verhaal bestaat uit drie lijnen; die van pleegmoeder Mayke, die van 'Mus' in de gevangenis en die van het verdwenen pleegkind. In het begin vond ik de verhaallijn van 'Mus' niet erg leuk om te lezen en storend in het boek. Mijn voorkeur ging uit naar het perspectief van Mayke, die met een donker verleden haar hoofd boven water probeert te houden met de zorg voor haar pleegkinderen. Later wanneer je de link tussen de verhaallijnen beter kunt leggen, werden de hoofdstukken van 'Mus' interessanter. Verder laat ik niet teveel los over het verhaal zelf, want ik wil niets weggeven.

Het was een boek zoals alleen Linda Jansma die kan schrijven. Vol emoties, sterke karakters, spanning, geheimen en veel onverwachte wendingen. Zo'n boek die je tot laat in de avond door blijft lezen, terwijl je weet dat je er weer vroeg uit moet. Je kan nou eenmaal niet stoppen met lezen, totdat je weet hoe het afloopt. Cliché, maar o zo waar.

Achterflap

Na zes heftige maanden met Will geleefd te hebben, is Lou Clark niet langer een doorsneepersoon met een doorsneeleven. Maar als een bizar ongeluk haar dwingt terug bij haar familie in te trekken, heeft ze het gevoel dat ze weer net zo vastgeroest zit als vóór Will haar wereld overhoop haalde. Kan Lou zichzelf opnieuw uitvinden?

Recensie

Na het lezen van 'voor jou' dacht ik niet dat er een vervolg op zou komen. Het verhaal was rond en voor mijn gevoel af. Toen 'een leven na jou' uitkwam legde ik dan ook niet meteen de link met 'voor jou'.  Schandalig eigenlijk, maar ik wijt het vooral aan de vele boeken die ik tussendoor heb gelezen. Toen ik dit boek overal voorbij zag komen met lovende kritieken, heb ik hem toch maar bij de bieb gehaald. Zonder al te veel verwachtingen begon ik te lezen. Al gauw zat ik weer helemaal in de huid van Lou, waarmee ik mij erg goed kan indentificeren. Het onderwerp vond ik pittig en herkenbaar, omdat ik heel goed weet hoe het is om verder te moeten na het verlies van iemand die heel erg dicht bij je stond. De afwisseling tussen heftige emoties en humor maakte dat ik dit boek met een lach en een traan door ben gekomen.

Lou woont na het verlies van Will in een appartement in New York, heeft een cheezy baan bij een Schotse bar op de luchthaven en leeft eigenlijk in een waas. Voordat zij in dit appartement neerstreek heeft ze, zoals Will van haar gevraagd had, veel van de wereld gezien. Toch voelt het nog steeds niet alsof ze alles uit haar leven haalt. Ze kan 'Lou' maar niet terug vinden en haar leven kabbelt een beetje voort. Totdat er ineens een bizar ongeluk plaatsvindt waardoor Lou gedwongen tijdelijk weer bij haar ouders in moet trekken. Haar overbezorgde ouders die erop staan dat ze naar een rouwverwerkingsgroep gaat, waar ze in contact komt met de aantrekkelijke Sam. Wanneer er vervolgens ook nog een recalcitrant tienermeisje bij haar op de stoep staat en om haar hulp vraagt, wordt haar leven alles behalve doorsnee. De ontmoetingen met deze personen en een paar lastige beslissingen zorgen ervoor dat Lou zichzelf, en het leven dat ze nu leidt, flink onder de loep moet nemen. Ondertussen probeert ze het verdriet om Will een plekje te geven, zodat ze zich daadwerkelijk 'een leven na jou' voor kan stellen en vorm kan geven.

Dit vervolg las erg makkelijk weg en is herkenbaar voor veel lezers. Je krijgt heel gauw een zwak voor Lou en zelfs voor het opstandige tienermeisje. Heb het met veel plezier gelezen en deze schrijfster zul je hier vaker terug gaan vinden.

Achterflap

Job werkt aan zijn romandebuut, maar omdat hij ondertussen toch ergens van moet leven, schrijft hij scenario's voor 's lands best bekeken soap. De Wereld Draait Door, in de volksmond DWDD. Door Jobs ogen krijgen we een kijkje in de wondere wereld van Endless Productions, de 'Zeepfabriek', waar de makers niet alleen soap schrijven, maar ook soap leven. Job schaamt zich meestal dood voor de voorgekookte nonsens die hij voor DWDD moet schrijven. En dan hebben we het nog niet eens over zijn collega's gehad...

Gaandeweg raakt Job ervan overtuigd dat de schrijvers, producenten en acteurs zelf nog de meeste moeite hebben om fictie en realiteit uit elkaar te houden. Zal het Job lukken een uitweg te vinden uit een verhaal dat van cliffhanger naar cliffhanger gaat?

'Kijk me aan als je zegt dat je niet van me houdt!'

Recensie

Heerlijk vanaf de eerste pagina! Ik hou van het sarcasme, de droge humor en de satire die er vanaf druipt. Het verhaal begint met het (heuglijke) feit dat zijn vriendin bij hem weggaat, omdat er 'geen moer met mij te beleven valt'. Na een 'toedeloe' van haar kant, heeft hij niets meer van haar vernomen. Dit was acht maanden geleden en Job is inmiddels erg druk met het schrijven van de 'diepgaande' scenario's voor DWDD. Dit doet hij op zijn eigen kamer in het huis wat hij deelt met de studentikoze dekhengst Erno. Als enig kind is Job het oogappeltje van zijn moeder die regelmatig ongewenst aan komt waaien om hem van eten te voorzien, de nodige schoonmaak uit te voeren en natuurlijk haar hoge verwachtingen van Job en zijn carrière uit te spreken. Af en toe moet Job naar het kantoor om storylines op te halen of vergaderingen bij te wonen. Op dat kantoor maken we kennis met zijn uitgesproken collega's en de nieuwelinge Eva. Waar hij natuurlijk smoorverliefd op wordt, met alle gevolgen van dien. Dan is er ook nog zijn beste vriendin Anna die regelmatig bij hem zijn hart komt luchten over alles wat haar zoal bezig houdt. En geloof me, dat is nogal wat. Ik kan hier erg kort over zijn. De personages zijn super uitgewerkt en sluit je direct in je hart, zelfs de tirannen op zijn werk wekken medeleven. Verder is het zo vlot en humoristisch geschreven dat ik dit 267 pagina's tellende boek binnen 3 korte leessessie's uit heb gelezen. Dit is zo'n boek dat je door de vlotte schrijfstijl en de humor nog een keer kan lezen, waarbij je gegarandeerd weer zit te grinniken.

Achterflap

Mijn lieve Cecilia, als je dit leest, ben ik er niet meer ...

Stel je voor dat je man een brief aan je heeft geschreven, om te openen na zijn dood. Stel je voor dat die brief zijn diepste, meest donkere geheim bevat. En stel je dan eens voor dat je deze brief toevallig vindt terwijl je man nog springlevend is. Cecilia Fitzpatrick is een succesvolle zakenvrouw, staat voor iedereen klaar en is een toegewijde echtgenote en moeder. Maar die brief gaat alles veranderen, en niet alleen voor haarzelf.

Recensie

Met hoge verwachtingen begin ik aan deze roman met de meest vrouwelijke cover, rozer kan bijna niet. In de eerste paar hoofdstukken maak je opeenvolgend kennis met Cecilia (vindster van de brief), Tess, Rachel en Janie (terugblikken  naar het jaar 1984). Vier verhaallijnen die uiteindelijk op vindingrijke wijze samensmelten. In het begin vond ik het lastig om de verhalen te onderscheiden, dit kwam door de vele namen van alle gezinsleden en kennissen die elkaar in rap tempo volgden. Zelfs alle volledige namen van de dames op het schoolplein werden regelmatig genoemd, dit vond ik in het begin erg verwarrend. Wanneer je echter eenmaal wat verder in de verhalen zit, besef je dat er drie hoofdlijnen zijn:  Cecilia, Tess en Rachel. Drie vrouwen die, ondanks alles wat ze nu of in het verleden meegemaakt hebben, zich staande proberen te houden. Zo is Cecilia de overenthousiaste schoolmoeder die altijd alles perfect voor elkaar heeft, praat over kinderfeestjes alsof haar leven ervan afhangt, sjieke tupperwareparty's organiseert en al met al een druk bestaan heeft. Tess daarentegen noemt zichzelf sociaal introvert en uit daardoor niet gauw haar gevoelens. Samen met haar zoontje Liam emigreren ze door omstandigheden naar Sydney om onder andere haar moeder te verzorgen die haar enkel gebroken heeft. Het verhaal van Rachel draait om het verlies van haar dochter en man. Ze is hierdoor nogal teruggetrokken en graag alleen. Ze komt alleen uit haar schulp voor haar kleinzoon. De drie vrouwen komen in contact met elkaar door de school waar hun kinderen en kleinkind naartoe gaan. Zo ontstaan er vriendschappen, conflicten en komen er langzamerhand duistere geheimen naar boven. Tot het einde toe is het spannend wie nou welke rol in dat donkere verleden gespeeld heeft. Tussendoor zijn er natuurlijk de nodige ruzies met echtgenoten en ontluikende verliefdheden. Al met al vond ik het een redelijk tam boek in vergelijking met de thrillers die ik normaliter lees. Nogal zoetsappig en conform de regeltjes geschreven. Toch zou ik dit boek aanraden, omdat het verhaal verder goed in elkaar zit en sommige personages mooi uitgewerkt zijn.

Achterflap

Wanneer op het nieuws melding wordt gemaakt van een vermist meisje, moet Claire Scott ongewild terugdenken aan haar eigen zusje. Zij verdween twintig jaar geleden en het mysterie is nooit opgelost. Maar wanneer Claire alsnog de waarheid over de verdwijning van haar zus ontdekt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn.

Recensie

De boeken met Will Trent en Sara Linton in de hoofdrol zijn voor mij dé heilige gralen binnen de thrillers die ik tot nu toe gelezen heb. En geloof me, dat zijn er nogal wat. Tijd dus voor een boek van dezelfde schrijfster die losstaat van deze personages. In ruil hiervoor komt ze met twee zusjes die elkaars tegenpolen zijn. Het eerste zusje, genaamd Claire is de (enigszins naïeve) gelukkige huisvrouw met een succesvolle en steenrijke man. Welke trouwens al in het eerste hoofdstuk overhoop gestoken wordt. SPOILER ALERT! Oh dat kon ik beter voor deze zin zetten denk ik. Maakt ook niet uit, want er zitten nog genoeg heftige en onverwachte wendingen in dit zinderende verhaal. Haar zus Lydia komt weer terug in haar leven, wanneer de verdwijning van opnieuw een meisje uit de buurt pijnlijke herinneringen bij de beide zussen oprakelt. De zusjes hebben elkaar hiervoor zestien jaar niet gezien of gesproken en zitten vol met verwijten naar elkaar over de toenmalige verdwijning van hun jongste zusje Julia. Lydia heeft hiernaast een schurfthekel aan Claire's man Paul, welke later een duistere verborgen agenda bleek te hebben. Paul kwam vlak na de verwijning van hun zusje Julia in beeld en is vervolgens nooit meer van Claire's zijde geweken, ondanks de achterdocht van haar zus en ouders. De twee zussen hebben beide op hun eigen manier een erg pittig karakter. Wanneer ze door een heftige ontdekking van Claire weer tot elkaar komen, botsen ze hierdoor regelmatig en groeien tegelijkertijd weer enorm naar elkaar toe. Aangezien de politie ook van geen kant te vertrouwen is, zijn de zussen op elkaar aangewezen om de situatie tot de bodem toe uit te zoeken. Het boek zit vol met gruwelijke wandaden, krachtige personages, emotie en een (helaas een beetje) voorspelbaar plot. Dit is misschien ook te wijten aan het feit dat ik inmiddels nogal bekend ben met haar schrijfstijl en, net als David Lagercrantz, zo een vervolg hierop zou kunnen schrijven. Al met al moest ik net als bij andere Slaughters af en toe het boek opzij leggen door heftige hoofdstukken, maar werd ik gegrepen door de krachtige personages en de naderende ontknoping van het verhaal. Niet alleen de verhalen met Will Trent en Sara Linton zijn heilige gralen, Karin Slaughter zelf is voor mij gewoon de ultieme heilige graal.  

Achterflap

Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een hacker van wereldklasse. In 'wat ons niet zal doden' kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat het verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico's die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth...

Recensie

Als groot fan van de trilogie van Stieg Larsson was ik in eerste instantie sceptisch over het voortzetten van deze serie door een andere schrijver. Binnen enkele pagina's zat ik echter alweer helemaal in het verhaal en de sfeer die Larsson in de trilogie creëerde. Lagercrantz schrijft helder en zorgt voor een mooie opbouw in het verhaal en de personages. Misschien nog wel duidelijker dan Larsson. In de trilogie waren er stukken waarbij mijn aandacht kon verslappen door al het gewauwel eromheen. In dit vierde deel was dit minder langdradig. Lagercrantz weet de hoofdpersonages goed te vangen, alleen Lisbeth was mij iets te mild. Al met al waren er geen stukken in het verhaal waar ik van ging huiveren, dit was in de trilogie wel het geval. Of ik die heftige wendingen miste, kan ik niet goed zeggen. Het was ook juist wel verademend en hierdoor prettiger om het verhaal aan één stuk door te lezen. Bij de vorige boeken moest ik hem regelmatig tussendoor wegleggen door de heftige of juist langdradige passages. Het was wel voorspelbaar dat het autistische jongetje een klik kreeg met Lisbeth, maar ik vond deze 'stille' band erg mooi omschreven en hoop eigenlijk dat hij in de volgende delen weer een rol gaat spelen. Als het waar is dat Lagercrantz ook bezig is met een deel 5 en 6, zal ik die wederom verslinden.    

Achterflap

In het ingedutte stadje Jeannette aan de Golf van Mexico is de garnalenvisserij de voornaamste bron van inkomsten, maar daar maakt de BP-olieramp op vernietigende wijze een eind aan. Veel inwoners raken werkloos en verzinnen uit pure noodzaak riskante plannetjes om te kunnen overleven in de bayou. Een van hen is Gus Lindquist, een eenarmige, aan pijnstillers verslaafde garnalenvisser die op de moerasachtige barrière-eilanden speurt naar het goud van de beruchte piraat Jean Lafitte. Zijn zoektocht leidt tot ontmoetingen met een aantal gedenkwaardige figuren, onder wie een stel praatzieke, blowende kleine criminelen, de aalgladde tussenpersoon van de oliemaatschappij die zijn eigen moeder nog zou oplichten, een gewelddadige tweeling met een lucratieve wietkwekerij en een jonge visser die van zijn vader vervreemd is geraakt na de dood van zijn moeder tijdens orkaan Katrina. Gaandeweg belanden ze allemaal letterlijk en figuurlijk in elkaars vaarwater, en dat van de alligators, met alle gevolgen van dien.

Recensie

Als lid van de Hebban thriller leesclub was ik één van de gelukkigen die dit debuut van Tom Cooper mocht recenseren. Doordat er op de achterflap vele excentrieke personage werden omschreven, waren mijn verwachtingen hooggespannen. Vol enthousiasme begon ik te lezen, totdat ik het spoor al gauw bijster was. Juist de vele personages waren bij mij de oorzaak van een moeizaam begin. Boven elk hoofdstuk staat wel genoemd om wie het gaat, maar in het begin leek er geen einde te komen aan de opstapeling van veel losstaande personages. Gaandeweg wen je hier wel aan en heb je van die momenten waarop je denkt 'ohjah die persoon'. Hierdoor is het niet een verhaal, eigenlijk verhalen, die je even luchtig tussen de bedrijven door leest. Je moet er echt even goed voor gaan zitten en dit boek het liefst binnen twee dagen uitlezen. Als je er teveel tijd tussen laat, zal je weer stukken terug moeten gaan lezen over wie de personages ook alweer zijn en waar ze op dat moment mee bezig waren. Dit geeft ook aan dat de meeste personages niet direct een gevoel bij je losmaken, waardoor je ze beter zou herinneren. Alleen Lindquist maakte een dergelijke indruk, waardoor hij voor mij het hoogtepunt van dit debuut werd.

Qua spelling was het prima, maar de zinsbouw liet soms te wensen over. Dan heb ik het over woorden die dubbel staan of in de verkeerde volgorde. Dit kwam gelukkig sporadisch voor (een keer of vier), maar stoort wel en komt gehaast over. Alsof er geen tijd was om het boek rustig te vertalen en nog eens na te lezen voordat het uitgebracht werd. Nog een ergernis die bij mij op kwam borrelen, was het woord 'Barataria'. Dit woord leest dus echt niet prettig en zorgde ervoor dat ik daar elke keer stotterend bij bleef hangen.

Al met al vind ik dat de schrijver veel kansen heeft laten liggen. Vooral op het gebied van diepgang bij alle personages, want als je ze allemaal aparte hoofdstukken geeft verwacht je ook dat ze allemaal een even grote rol spelen. Wanneer dit niet zo is, had je de andere personages ook steeds in ontmoeting kunnen laten komen  met de enige hoofdpersoon genaamd Lindquist. Dan is het niet nodig om ze hun eigen hoofdstukken te geven. Verder vond ik het erg jammer dat al die personages niet door een bepaalde grote gebeurtenis allemaal binnen dezelfde verhaallijn terecht kwamen. Ik had het erg mooi gevonden wanneer ze allemaal uiteindelijk verbonden waren met elkaar en dat hierdoor dan verhalen uit hun verleden meer zin hadden. Nu werd per personage wel verteld (opgedreund) wat ze vroeger allemaal meegemaakt hadden om de personages zelf eeen diepere laag te geven, maar deze achtergronden werden niet van meerwaarde bij de sporadische ontmoetingen onderling.  Het voelde hierdoor erg onaf, het plot was voor mij onbevredigend en nogal teleurstellend. Ook ontbrak er een vrouwelijke noot in het verhaal, dat maakte het soms eenzijdig. Er kwam in geen enkele verhaallijn een vrouw voor die van belang was voor het verhaal. Hier heeft de schrijver nog een kans laten liggen, in de vorm van de dochter van Lindquist. Zij had wat mij betreft een veel groter aandeel in het verhaal mogen hebben. Kortom, voor mij was dit debuut merendeels een teleurstelling door de hoge verwachtingen die de achterflap bij mij teweeg bracht.

Achterflap

Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy - met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek - die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn 'geliefde' Erica, die alleen maar op zijn geld uit is. Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader - een verknipte herder - en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis inbreekt bij zijn lerares Flora - die een geheime verhouding heeft met Graziano - raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.

Recensie

De schrijfstijl leest heerlijk weg en grijpt je vanaf de eerste bladzijde om je vervolgens niet meer los te laten. Gedachtegangen van de personages zijn schuingedrukt en zorgen voor verdieping in het verhaal. Je leeft al gauw mee met de twaalfjarige Pietro, die een gevalletje 'stille wateren diepe gronden' is. Alleen bij zijn beste vriendin Gloria durft hij zich enigszins te uiten. Pietro valt van het ene ongeluk in het andere, de manier waarop hij met deze tegenslagen omgaat zorgt voor vertedering bij de lezer. Hij krabbelt toch telkens weer op, wel op zijn eigen introverte manier, maar toch.

Het eerste hoofdstuk bevat een tegenslag voor pietro, welke hij moeilijk kan bevatten. Daarna springt het verhaal een half jaar terug in de tijd naar wat er daarvoor allemaal is gebeurd, wat uiteindelijk leidt tot de gebeurtenis uit dit eerste hoofdstuk.

In deze tijdssprong maken we ook kennis met Graziano, de veredelde Italiaanse player. Hij doet zijn imago eer aan, want hij pakt je tijdens het lezen helemaal in. Op het einde komt er om deze verpakking nog een strikje waardoor je dolverliefd bent op deze man.

De sfeer van Italië met de mooie zangerige (plaats)namen ademt romantiek. Een prachtige basis waarin deze verhalen verweven zijn. De twee mannen wisselen elkaar af en komen elkaar vlak voor het einde terloops tegen, voordat een onverwachte wending ervoor zorgt dat zij onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.

Het boek telt 419 pagina's, maar geen enkele is teveel. De verhalen zijn rond en af, wanneer de laatste zin je spontaan kippenvel bezorgd.

Achterflap

Op een prachtige winterdag verdwijnt de jonge linkse politica Merete Lynggaard zonder een spoor achter te laten. De media duiken op het verhaal en suggereren van alles: van moord en zelfmoord tot een geplande vrijwillige verdwijning. De politie wordt gesommeerd de vermissing grootscheeps te onderzoeken, maar Merete is van de aardbodem verdwenen. Brigadier Carl Morck, hoofd van de afdeling 'onopgeloste zaken'Q, forceert na enkele jaren een grote doorbraak in het onderzoek. Samen met zijn assistent Assad is hij een roekeloze crimineel op het spoor die wordt gedreven door haat. Wraak blijkt een cruciale factor in de krankzinnige plot.

Recensie

Dit boek stond al een tijdje in onze overvolle kast, klaar om verslonden te worden. Dat is ook precies wat ik ermee heb gedaan. Zodra je kennis maakt met de schrijfstijl van Jussi Adler-Olsen, laat deze je moeilijk los. Je krijgt al gauw sympathie voor de, meestal norse en recht voor zijn raap, brigadier Carl. Met nadruk op brigadier, want hij vertikt het om een cursus tot rechercheur te volgen. Dit is slechts één kant van het grillige en veelzijdige karakter van Carl, die zijn werk uitvoert in een donkere kelder. Het liefst met zijn voeten op het bureau, een sjekkie in zijn mond en zijn overige collega's zo ver mogelijk uit zijn buurt. Alleen assistent Assad is meer dan welkom in zijn kelder. In eerste instantie voor het nodige poetswerk, maar later blijkt Assad zeer waardevol voor zowel de start als de voortgang van de eerste onopgeloste zaak over de verdwenen politica Merete. Ook zorgt Assad voor de nodige humor in het verhaal. De twee werelden van Carl en hem liggen zo ver uiteen dat dit zorgt voor confrontaties, maar bovenal kameraadschap. Beide met humoristische dialogen tot gevolg. Het boek was mooi opgedeeld qua tijd. Je had het heden (2007) waarin Carl en Assad na een trage start als een speer de onopgeloste zaak uitpluizen. Daarnaast ligt de andere verhaallijn (2002), waarin je Merete volgt in haar dagelijks leven. Vooral haar zwaar getraumatiseerde en geestelijk beperkte broertje Uffe speelt hierin een grote rol. Sinds het ongeluk waarbij hun ouders om het leven kwamen, draait het leven van Merete om de zorg voor haar broertje. Het is frappant dat Uffe niet genoemd wordt op de achterflap, want hij is uiteindelijk de cruciale factor in beide verhaallijnen. Misschien wordt hij juist daarom niet genoemd.... slimmigheidje van de schrijver. De verhaallijnen wisselen elkaar af tot het krankzinnige plot waarin ze beide in 2007 belanden. Ik weet nu waarom er zoveel ophef is over deze serie Q, want ook ik ben erdoor gegrepen en ga zeker de hele reeks verslinden. 

Achterflap

Hanna's wereldje is perfect. Voor de buitenwereld althans, want al vanaf het begin van haar huwelijk met de rijke en gerenommeerde gynaecoloog Axel Kolman wordt haar leven beheerst door intimidatie, bedreigingen en geweld. Als Sonja, rechercheur bij de Utrechtse politie, tegenover haar komt wonen, raken hun levens ongewild met elkaar verstrengeld. Dit zet een kettingreactie in werking, die niet meer te stoppen is...

Recensie

Nadat ik het boek Kwetsbaar had gelezen, smaakte dit naar meer van de schrijfster Linda Jansma. Wederom vormt een sterke vrouwelijke persoonlijkheid de leidraad in het verhaal. Eigenlijk twee sterke persoonlijkheden, Hanna en Sonja. Het boek is helder opgedeeld tussen deze twee personages, doordat er een blanco pagina met de naam vooraf gaat aan de komende hoofdstukken. Hierdoor haal je ze niet gauw door elkaar. Het feit dat de twee vrouwen elkaars tegenpolen zijn qua karakter, maakt het onderscheid nog duidelijker. Juist dit onderscheid zorgt ervoor dat Sonja al gauw doorheeft wat er zich bij Hanna thuis afspeelt. Ze wordt aanvankelijk niet geloofd door haar vriend Maurice en werkpartner Javi. Verder wil ik niet teveel kwijt over het verhaal zelf, want de vele onverwachte wendingen maken dit boek wederom tot een juweeltje. Laat het nou toevallig zo zijn dat juist een juweeltje de aanleiding vormt tot een grote wending in het verhaal met alle gevolgen van dien. Ik vond het erg mooi om stukken van dezelfde gebeurtenissen vanuit het perspectief van beide vrouwen te lezen. Dit versterkte het contrast tussen hen beide en maakte het verhaal nog krachtiger. Wel moet ik zeggen dat het slot ervoor zorgt dat je nog een tijdje bedenkelijk voor je uit zit te staren. Als je hier niet op zit te wachten, raad ik het boek af. Wanneer je echter meegesleept wilt worden in de huiveringwekkende werkelijkheid van Hanna en net als Sonja stevig in je schoenen staat, is dit boek voor jou geschreven.

Achterflap

Dit is het waargebeurde verhaal van Joseph Oubelkas (1980) die op 24-jarige leeftijd zonder bewijs of onderzoek wordt veroordeeld tot tien jaar celstraf in Marokko. Joseph is geboren en opgegroeid in het Brabantse dorp Raamsdonkveer. Op 20-jarige leeftijd is hij één van de jongste IT-ingenieurs van Nederland en start hij later een eigen IT-bedrijf. Alles verloopt succesvol. Tot eind 2004. Dan krijgt zijn nog jonge leven een bizarre wending. Ondanks de fouten in het vonnis en de conclusie van het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken dat er geen enkel bewijs richting Joseph wijst, beginnen voor hem de jaren van onterechte gevangenschap. Tijdens het harde leven in de verschillende gevangenissen bouwt Joseph toch bijzondere vriendschappen op en wordt hij onvoorwaardelijke gesteund door de 400 brieven van zijn moeder.

'Mijn kind, je laat een spoor achter van moed, levensvreugde, onschuld en goedheid...'

Recensie

Dit boek heb ik als verjaardagscadeau voor mijn vriend gekocht, nadat hij Joseph Oubelkas een keer heeft horen spreken en hier flink van onder de indruk was. Hij sprak er zo enthousiast over, dat ik ook nieuwsgierig werd naar het verhaal van Joseph. Ook vond ik het waargebeurde verhaal een welkome afwisseling na de vele thrillers die ik lees. Het ruim 370 pagina's dikke boek leest vlot en is lastig om weg te leggen. Het onrecht wat Joseph overkomt is lastig te bevatten en lijkt gewoon onmogelijk. Hoe kan iemand nou tot tien jaar celstraf veroordeeld worden, terwijl er geen bewijzen zijn en hij eigenlijk gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek was? Deze overtuigende onschuld is echter ook datgene waardoor Joseph niet bij de pakken neer gaat zitten en vecht voor wie hij is. In zijn bevlogenheid weet hij vriendschappen te sluiten met andere gevangenen en een positieve wending te geven aan de bizarre situatie waar hij in verzeild is geraakt. Ook de steun van buitenaf, maakt dat Joseph zich sterk en gesteund voelt. De mensen van wie hij zoveel houdt, met name zijn moeder, wijken geen moment van zijn zijde door brieven te sturen en (soms tevergeefs) hem op te zoeken in Marokko. Natuurlijk zijn er momenten waarbij Joseph het even niet meer ziet zitten en zijn leven een nachtmerrie lijkt. De kracht en eigenheid waarmee hij steeds weer op verschillende tegenslagen reageert is een voorbeeld voor velen. Dit boek is het verhaal van een held van eigen bodem. Hij inspireert, motiveert en zorgt dat je anders naar de wereld gaat kijken. Een echte must-read!

Achterflap

Vroeg of laat wordt de rekening voor oude fouten alsnog gepresenteerd. Zo ook bij Janine, de mooie en ambitieuze eigenaresse van Club Mercury. Wanneer haar grote liefde voor de deur van de succesvolle dansgelegenheid wordt vermoord, stort haar wereld in. Wie wilde hem dood? Is haar leven en dat van haar dochter ook in gevaar?

Recensie

Het is al een tijdje terug dat ik dit boek heb gelezen, dus vind ik het lastig om de woorden te vinden die de leeservaring het beste kunnen omschrijven. Toch wil ik hem plaatsen, omdat mijn vriend zich kan herinneren dat ik tijdens het lezen niet gestoord diende te worden. Het gevolg daarvan was namelijk een geïrriteerde blik en een kortaf antwoord. Wat ik wel weet is dat het verhaal sprongen maakt tussen het verleden en het heden van Janine, waarin geliefden niet op de hoogte zijn van wat ze vroeger allemaal heeft meegemaakt. Hierdoor ontstaat bij Janine een innerlijke strijd wanneer haar man Albert vermoord wordt. Ze schiet tijdens het rouwen in de rol van detective en wroet in haar pijnlijke verleden om links met haar heden te ontdekken. Wanneer er dreigbrieven gericht naar Albert aan het licht komen, groeit haar angst en schuldgevoel. Heeft zij haar man en nu haar dochter in gevaar gebracht?  Heel krachtig verhaal met veel onverziene wendingen. Gewoon in één keer uitlezen en gauw verfilmen is mijn advies!

Achterflap

Een scheiding komt in de beste families voor. Maar wat doe je als je kind slachtoffer wordt van de wraakgevoelens van je ex?

Janna probeert haar veeleisende baan zo goed mogelijk te combineren met de zorg voor haar dochter Fleur en haar echtgenoot Roderick. Als Roderick opeens bij zijn jonge vriendin intrekt, blijft Janna berooid achter. Ze onderneemt een laatste poging om de schade te beperken, maar haalt zich hiermee de woede van haar ex op de hals. Te laat beseft ze dat Roderick haar harder kan raken dan ze ooit had gedacht...

Recensie

Regelmatig voel je intense wanhoop en een brok in je keel bij het lezen van deze pageturner. Daarbij kan ik me voorstellen dat dit gevoel bij moeders nog krachtiger zal zijn wanneer ze worden meegezogen in het verhaal van Janna. De onmacht van een moeder die door omstandigheden en verstikkende liefde haar meest waardevolle bezit kwijtraakt. In deze strijd verliest ze naast haar dochter ook haarzelf uit het oog. Allemaal zwaarmoedig, totdat het vuur in haar weer naar boven wordt gehaald door onder andere een zwerver en een groep strijdende vrouwen. Vanaf dan draait het verhaal om innerlijke kracht, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Het verhaal raakt vooral doordat het beschreven onrecht voor sommige moeders de harde dagelijkse realiteit kan zijn.