Het moment waarop je ineens beseft dat je over een kleine vijf maanden alweer 35 wordt. Direct daarop volgt het gevoel van onmacht, onkunde en al het andere waar je on voor kunt zetten. Ik had mezelf namelijk een belofte gedaan. Een afspraak waardoor ik wellicht meer focus en tijd zou besteden aan datgene wat altijd ergens borrelt. Het schrijven van een volledig manuscript vóór mijn 35e was daarin het einddoel.
Degene die mij goed kennen, weten dat mijn hobby's en bezigheden nogal afwisselen. Noem het wispelturigheid, korte aandachtsboog of gewoonweg vele interesses. Is het de generatie waartoe ik behoor? De beruchte generatie Y oftewel millenial, typeert zich onder andere door flexibiliteit en vindt het dan ook geen probleem om van baan te wisselen. Sinds ik op mijn 30e deze afspraak met mezelf heb gemaakt ben ik inderdaad nogal van baan gewisseld. Van horeca, naar onderwijs, naar receptie, naar bibliotheek en zzp.
Ik weet als geen ander dat het gebrek aan tijd geen excuus kan zijn voor het niet schrijven. Deze tijd is overal in te passen, dan kijk je maar iets minder televisie. Het zat hem er bij mij meer in dat deze wisselende activiteiten een groot deel van mijn energie en denken overnam. Tel daar onze lieve dochter bij op en een uitblijvende tweede zwangerschap. Je kop zit dan aardig vol.
Vanwaar dan nu de dringende noodzaak om weer wat op papier te gaan zetten? Ik ben realistisch en nuchter genoeg om te weten dat ik binnen vijf maanden geen heel boek kan schrijven. Moet ik dan mijzelf een nieuw ultimatum gaan stellen? Lijkt me niet zo handig voor iemand die een allergische reactie krijgt bij het woord moeten. God wat klink ik als het verwende jongste kind. De generatie waartoe ik behoor, de positie van jongste dochter, het perfectionisme en mijn hierbij behorende karakter. Een gevaarlijke cocktail voor een dwarrelig bestaan met hoge pieken en diepe dalen.
Laat nou schrijven juist datgene zijn wat mij door meerdere moeilijke periodes heeft getrokken, zonder compleet mijn verstand te verliezen of in een hoekje te kruipen. Ik ben niet graag afhankelijk van iets of iemand, maar schrijven heb ik gewoonweg nodig. Ik noemde net tussendoor het uitblijven van een tweede zwangerschap. Tijdens die periode heb ik geen woord geschreven, wel veel gelezen over dit onderwerp, gewanhoopt en gehuild. Er was een punt waarop de arts zei dat de hormoonbehandelingen een grote trigger blijkt voor depressie. Hierop ging ik compleet in de weerstand. Daar wil ik niet naar terug. Ik vertik het om mijn prachtige dochter op die manier tekort te doen. Hiernaast was het fysiek ook een ingewikkeld verhaal. Je begrijpt, nogal wat beren op de weg, nog meer tranen, verdriet, pijn, berusting. Ademen.
Dan de goedbedoelde opmerkingen en ‘adviezen’ van de buitenwereld. “Er is tegenwoordig toch zoveel mogelijk…” “Was de wens toch niet zo groot…” “Wees blij met wat je hebt…” “Wanneer je het loslaat, gebeurt het ineens…”
De mogelijkheden die er tegenwoordig zijn, bevatten nog steeds materiaal uit de middeleeuwen (hallo eendenbek?!), gaan er zekersteweten voor zorgen dat ik alles wederom erg donker ga zien en dat ik maandelijks verga van de pijn bij poging één tot waarschijnlijk twintig (want ingewikkeld binnenwerk).
De wens is wel heel groot, maar niet ten koste van mij en mijn huidige gezin. Na mijn moeder verloren te hebben, heb ik zoveel steun aan mijn broer en zus. Ja, dat wil ik intens graag voor mijn dochter.
We zijn zeker blij met wat we hebben, maar zouden nog zoveel blijer zijn wanneer we dit konden vermenigvuldigen. Wij vinden dat we een super kind hebben gemaakt en willen daar meer van toevoegen aan de wereld. Hoe nobel van ons.
Jij denkt dat het spontaan gaat gebeuren? Ook wanneer ik na lange tijd de ‘maak me zwanger!-vitamines’ laat staan en de wijn juist weer tot me neem? Tel daar mijn ingewikkelde lijf bij op en voilá.
En ja, toch hoop ik elke maand nog steeds ergens dat mijn ongesteldheid uitblijft. Totdat hij deze week ineens drie dagen te vroeg was.
Zo, nu heb ik toch nog deze moeilijke periode een beetje van me afgeschreven. Beter laat dan nooit. Laat dat mijn nieuwe leefstijl gaan worden. Zoals mijn lieve moeder vlak voor haar sterven zei:
“Je komt er wel, maar gewoon op jouw eigen manier en in jouw eigen tempo.”
Reactie plaatsen
Reacties
Beste Lisette,
Hierbij zoals verzocht door jou mijn "kritische" noot.
Over noot gesproken.. de toon maakt de muziek en jouw deuntje bevalt mij wel. Naar mijn mening komt niemand met negatief gedoe een steek vooruit. Een valse noot die het deuntje verpest. Dus daar doen we niet aan! Vergelijkbaar met jouw "mug" zelfreflectie noem ik mijn concentratie vermogen altijd vergelijkbaar met die van een strontvlieg er dwarrelt altijd wel een penetrant luchtje voorbij die op dat moment mijn volledige aandacht opeist. Na zonder bevredigend resultaat vele meters afgelegd te hebben besef ik me plotseling dat ik van het 2e luchtje 64 meter terug bij de eerste of tweede lantaarnpaal van de 3e straat linksaf (heen vlieg ik alleen rechtsom) vergeten ben om een proefmonstertje op te laten sturen kijkend op de klok begint de stress om dit voor sluitingstijd te regelen.... uwh enfin, concentratie en prioticeren van "things to do" is niet mijn ding.
Desalniettemin acht mijzelf opeens uitermate capabel om bij andere (jou dus) de mogelijkheden te zien om ondanks het piek/dal links/rechts licht/donker syndroom je doel te behalen! Wellicht lees je het als een dikke berg onzin, lijkt mij niet onwaarschijnlijk. Ga het zelf in ieder geval niet terug lezen. Dat is nog het bijzondere. Laatste keer dat ik een boek heb gelezen was vermoed ik in havo 2 21jaar geleden dus. Ik verwacht zelf dat ik eerste en laatste 2 alinea's en samenvatting heb gelezen ivm overhoring. Dwaal weer af.... zucht. In ieder geval je geloofd het bijna niet maar over het onderstaande is daadwerkelijk nagedacht.
Inlevings moment... stel een geliefde wordt ontvoerd en ik moet voor 24november een boek schrijven anders zie ik diegene nooit meer terug (lekker melodrama) gniffel... hoe the F gaat mijnheer rechtsom vliegend linksom achteruit inparkerend dat doen???
Wat heb ik nodig??... tijd? Tijd zat! slapen kan in december... prikkels? Druk? Doel? Motivatie? Mindset? Discipline? Regelmaat? Zelfvertrouwen? Veel van dit allemaal lijkt mij.. maar in mijn ogen kunnen aantal dingen voor de benodigde focus zorgen. 1. Een trotse dochter van wie haar moeder een boek heeft geschreven! 2. Wetenschap. Wellicht een minder voor de hand liggende maar belangrijk. Geest, brein en lichaam zijn op elkaar aangesloten. Geest heeft jou de gevoelsmatige deadline van 35jaar opgelegd.. vervolgens is het brein degene die prioticeerd, waarna het brein het lichaam instrueert geen ingrijpende wijzigingen toe te staan totdat de geest rust heeft gevonden in het behalen van beoogde doelstelling. Klinkt zweverig. Is het ook. Maar ook best logisch. 2e kind voor afronden boek zal resulteren in een Lisette die op een verjaardag de vraag krijgt "wat ga jij doen als je met pensioen bent? Al die vrije tijd!) Ik? Nou dan ga ik een boek schrijven... reality check! een kindje is zoiets prachtigs dat je daar alles wat je in je hebt aan toewijd. In jouw geval wellicht alles wat Lisette is, kan zijn en wou worden.
Genoeg emo! Aanpakken! Meters maken!
We waren gebleven bij hoe the F?!
De werkwijze die bij mij zou werken kan ik je wonderbaarlijk genoeg nogal uitgebreid vertellen. Trouwens grotendeels onderbouwt door wetenschappelijke feitjes.
Ghehe ik hoor je denken "komen we eindelijk bij de clou". Zeker normaal kom ik qua tekst niet verder als gewerkte uren, materiaalkosten en voorrijdkosten op een factuurregel.
PLAN DE CAMPAGNE PER STAP:
1 geen schermtijd 30min voor het naar bed gaan. Gaat ten kosten van je slaap efficiency. Geef je brein en lichaam de kans de dag te verwerken en te prepareren voor retourtje dromenland zonder extern aangevoerd gedachtegoed.
2 het wekkertje! Bij voorkeur gecombineerd met (dag)licht. Voor mij zou denk ik 34min eerder dan normaal volstaan.
3 werp het deken af, hef het bovenlichaam op strek armen diepe adem in door neus en spring vervolgens op met 2 voeten tegelijk landend. Tijdens het landen uitademen en licht door de knieen om laatste beetje nachtrustlucht uit de longen te duwen.
4 prestatie gerichte ochtend outfit aan dus trainingspak cq sportbroek enz
5 naar buiten 5 jumping jacks vervolgens 2x diep in ademen door neus met armen in de lucht bij uitademen voorover hangen en schouders+armen los schudden. Dit setje 2x doen. Brein is voorzien van zuurstof en ledematen lekker doorbloed. afsluitend een zelfbemoedigende tjakka of whoppa.
6 heeeel belangrijk! Het eerste ochtend drankje. Vroeger "basisschooltijd" stond ik s'morgens altijd gelijk aan. Goed humeur en vol goede ideeen voor de dag! Dus zou ik mezelf triggeren met lievelings ochtend drankje van toen. In mijn geval een beker halfvolle melk met klein scheutje roosvice.
7 moment supreme ga zitten en schrijf bij voorkeur met vulpen (let op doordrukken en balletjes van vulling bewaren) schrijf elke dag +- 20min. Het zou mijn voorkeur hebben om daar een zandlopertje bij te hebben om de resterende tijd te relativeren. Het aftellen in cijfers geeft meer stress wat in mijn geval zal resulteren in een brainfart daarbij loopt de klok door wat een gevoel van tekortkoming kan geven. Daar waar de zandloper klaar is als hij klaar is op=op morgen nieuwe ronde!
Geen flauw idee of je hier wat mee kan anders was het een goed verhaal.. haha lekker kort! Over kort gesproken ik vond jouw 1500 woorden verhaal wel leuk! Mogen er wat mij betreft nog iets minder zijn maar wellicht een leuk idee om te maken voor jou. En voor mij natuurlijk! Gewoon een soort jip en janneke of dikkie dik voor volwassenen. K*t telefoon weg ff verhaaltje lezen en dan slapie doen. Ook leuk om met partner om de beurt voor te lezen.. haha grappig! En daar dwalen we weer. Zucht..
Heel veel suc6 en plezier met alles waar je mee bezig bent, wil gaan doen en gaat ontvangen!