Tijdens een inspirerende schrijfweek onder leiding van Marelle Boersma schreven 15 auteurs, waaronder ikzelf, een kort verhaal dat zich afspeelt op de Waddeneilanden. Dit levert een bundel op met vijftien gevarieerde verhalen vol spanning, avontuur, romantiek en ontroering. We hebben deze bundel 'Paal 15' genoemd, verwijzend naar het titelverhaal van Antoinette Kalkman en het aantal schrijvers wat hieraan heeft meegewerkt. Deze prachtige bundel verschijnt 17 november 2018 voor maar €12,50 (bestel hier).
Van elk verkocht exemplaar doneren de auteurs één euro aan de Waddenvereniging.
Met een brok in mijn keel en opkomende tranen zeg ik gedag tegen mijn kleine meid. Vier maanden oud nog maar, wat ben ik voor moeder dat ik haar nu al alleen laat? Wanneer ik in de blauwe ogen van mijn lieve man kijk, verdwijnt het schuldgevoel al gauw. Ze zal deze week niets tekort komen, hij is immers thuis om voor haar te zorgen.
En ik, ik kom weer eens toe aan mezelf. Schrijven is iets wat bij mij altijd onder de oppervlakte ligt te borrelen. In mijn jeugd heb ik veel dagboeken volgeschreven. Ook schreef ik verhaaltjes en in mijn puberteit gedichten. Op een gegeven moment is dit veelvuldige schrijven echter naar de achtergrond verdwenen. Het volwassen leven drong zich aan waarin andere uitdagingen mijn aandacht opeisten. Toen ik deze schrijfweek cadeau kreeg van mijn man, greep ik deze kans dan ook met beide handen aan.
Onder leiding van één van mijn favoriete thriller schrijfsters worden we vier dagen ondergedompeld in de wereld van het schrijven. Samen met veertien voor mij nog onbekende mensen ga ik dit avontuur aan. Onze verhalen worden zelfs uitgegeven, hoe bijzonder is dat! In de auto kan de muziek weer eens heerlijk hard en in mijn buik kriebelt het. Dit doe ik voor mezelf.
Aangekomen bij de veerhaven is het een drukte van belang. Vooral veel kinderen die uitgelaten, gespannen en hierdoor erg aanwezig zijn. Natuurlijk is Ameland een populaire bestemming voor schoolkampen. Ik kijk eens goed om mij heen of ik nog mensen alleen zie staan, zouden zij dan ook meegaan op schrijfweek? Een beetje onwennig loop ik rond en ik besluit om buiten op de boot te wachten.
Eenmaal op de veerboot zie ik op een gegeven moment berichten in de groepsapp voorbij komen. Marelle Boersma en haar man zitten ook op deze boot. Ik kijk eens om mij heen en herken haar al gauw. Toch ietwat zenuwachtig loop ik erheen. Ze kijken me vragend aan wanneer ik mij voorstel. Wanneer ik toevoeg dat ik meega op schrijfweek, zie ik de kwartjes vallen. De meesten schijnen elkaar al te kennen van voorgaande schrijfvakanties en ik ben één van de nieuwe gezichten. Dit gevoel van ‘nieuw in de groep’ blijft de hele midweek aan mij kleven. Gelukkig kom ik er op het eiland achter dat er een paar mensen zijn die zoiets ook voor het eerst doen. De meer ervaren schrijvers zijn echter in de meerderheid.
We mogen een kamer kiezen op deze mooie locatie ‘de Oranjerie’ in het Amelandse platteland. Ik slaap op een kamer met Esther van der Ham. Pas later op de dag kom ik erachter dat zij de eigenaresse is van Droomvallei Uitgeverij en dus deze bundel gaat uitgeven. Ok Lisette lekker begin, je had echt geen idee toen je haar vanmiddag ontmoette. Wat had ik ook alweer tegen haar gezegd? Hopelijk geen beledigende dingen. Volgens mij vroeg ik nog of zij veel ervaring had met schrijven. Een beetje had ze geantwoord. Een beetje boel bleek dus later op de dag. Ik kon wel door de grond zakken. Gelukkig zag zij er de humor wel van in en nam ze me niets kwalijk. Met de hele groep proosten we met een heerlijk glaasje Portugese port op onze samenwerking en de week is officieel begonnen. Marelle vertelt kort hoe de dagen eruit gaan zien en wat we per dag kunnen verwachten. Er is ook voldoende tijd ingeruimd om daadwerkelijk te schrijven aan je verhaal. Na een korte voorstelronde wordt mijn gevoel van amateur nog eens versterkt. Indrukwekkend wat veel van hen al bereikt hebben op schrijfgebied. Hoor ik hier wel thuis? Met een beschaamd gevoel vertel ik kort wie ik ben en dat dit voor mij een nieuwe ervaring is.
En of het een ervaring was! Inspirerende workshops, heerlijke maaltijden van Jan en veel tijd om op ontdekking te gaan en te schrijven. Die schrijftijd vond ik zelf het moeilijkste. Nogal overweldigd door de ideeën en de vaart van anderen, kwam mijn eigen verhaal niet van de grond. Wat een mooie onderwerpen en verhaallijnen. Ze lijken het zo uit hun mouw te schudden. Om me heen zie ik mensen verwoed schrijven of typen. Ik begin druk te ervaren en probeer rustig te blijven. Deze rust verlies ik wanneer ik op consult ga bij ‘schrijfdokter’ Marelle. Het pad wat ik ingeslagen had kwam te dicht bij de realiteit, mijn eigen gevoel stond me hierbij enorm in de weg. Na een huilbui en wat bemoedigende woorden en bruikbare tips, ga ik weer aan de slag. Het daadwerkelijke verhaal komt nog niet uit mijn vingers rollen, maar ik weet steeds meer over Ameland en er vormt zich een helder beeld van mijn hoofdpersonage. Aan het eind van de week heb ik een duidelijke verhaallijn waar ik mee aan de slag kan. Sommigen hebben het verhaal zelfs al zo goed als af en gaan met een voldaan gevoel naar huis. Ik probeer me erbij neer te leggen dat ik als beginnend schrijver gewoon wat meer tijd nodig heb. Voor mij was het heel veel nieuwe informatie en mijn hoofd gonst nog na van alle verhalen en gesprekken van anderen. De deadline en het feit dat de verhalen gebundeld worden, zorgt ervoor dat ik thuis tijd inplan voor het schrijven. Als je iets echt graag wilt, is er altijd ruimte voor te vinden. Ik hoop dat jullie van mijn verhaal ‘Gaue grau’ gaan genieten. Deze schrijfweek heeft mij dermate geïnspireerd dat ik het schrijven weer plek geef in mijn ‘drukke’ leven. Ik ben benieuwd hoeveel meer ik nog kan leren en hoe ik als schrijver kan groeien. Ja ik noem mijzelf een schrijver. Ik ben geen amateur meer, ik heb immers een gepubliceerd verhaal in de prachtige bundel ‘Paal 15’.
18 t/m 22 juni
Reactie plaatsen
Reacties